Επικαλέστηκε δε μαρτυρία Τούρκου δημοσιογράφου ο οποίος υπογράμμισε ότι οι επέτειοι μνήμης για την άλωση της Πόλης καταδεικνύουν ότι όλα αυτά δεν ανήκουν στο τουρκικό λαό και πρέπει κάποια στιγμή να επιστραφούν. «Όταν ένας λαός έχει ανάγκη από τέτοιους συμβολισμούς για να διατηρήσει τη συνοχή του, απέχει πολύ από τα ευρωπαϊκά δεδομένα» κατέληξε η κυρία Αρβελέρ.

Δάκρυσε με τα δάκρυα, όπως μόνο αγνές πολιτικές ψυχές θα μπορούσαν να πράξουν.

Τώρα που σταμάτησε τον σχεδιασμό, ασχολείται και με την Ιστορία, στρατηγικά πάντα.

Διότι ο Νίκος ξέρει πως ήταν στην ΕΠΟΝ, αλλά μετά έγινε γραμματέας της Φρειδερίκης. Και μετά πήγε στη Γαλλία, ενώ ήδη τα προσόντα της για την εποχή, τα είχαν αθροιστικά καμιά εκατοστή νέες.

Ο Νίκος ξέρει πως η Αρβελέρ είναι με την αριστεία. Για αυτό και τη στηλιτεύει.

Και επίσης δε ξεχνά πως δεν έκλαψε όταν πέθανε ο πατερούλης Στάλιν. Και το λέει στις συνεντεύξεις της. Ανερυθρίαστα.

Δε φταίει άλλος, ο Καρανίκας φταίει που έπρεπε να είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιούν το όνομα Ελένη, όσες δεν έχουν επίθετο Μενεγάκη.

Απόδειξη του δίκιο βουνό που έχει είναι η αντίδραση, του άλλου μεγάλου επικοινωνιακού πυλώνα της κυβερνώσας Αριστεράς στην Ελλάδα, η επίσης Έλενα (καθόλου Γλύκατζη) Ακρίτα.

Που έρχεται να πει στην Αρβελέρ το ιστορικό: ποια δεύτερη άλωση, η τρίτη είναι, διότι ναι θέλει να ξεχάσουμε την άλωση των Σταυροφόρων.

Δεν το λέει επακριβώς. αλλά εννοείται ως η Αρβελέρ είναι με τους …Σταυροφόροι.

Αποκλείεται να εννοούσε τη δεύτερη άλωση από τους …Τούρκοι.

Με αυτά και με αυτά και μέχρι να ξαναβγεί ο αγαπημένος (και του Νίκου) Αλέξης, μάλλον θα γράψει και για τη βέρα στο αριστερό η Έλενα Ακρίτα, μη μείνει ιστορικά η εντύπωση πως έστω και πρόσκαιρα συνασπίστηκε με το κράτος της δεξιάς, της χαράς και της βέρας.

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν και στους δύο που ειρωνεύονται την 94χρονη Αρβελέρ, δίνοντας σπάνια δείγματα πολιτισμού, αλλά και δείχνοντας βαρύ χαρμάνιασμα για λίγη δημοσιότητας.