Ακόμη ένας κύκλος διερευνητικών επαφών με τους γείτονες. Σε δουλειά να βρίσκονται οι διπλωμάτες, κανείς δεν περιμένει τίποτα, καμία συμφωνία δε θα επιτευχθεί.

Απλά και οι δύο πλευρές αποφάσισαν, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους πως είναι καλό να μιλήσουν, να συμφωνήσουν πως διαφωνούν και στη συνέχεια να διαπιστώσουν και οι μεγάλοι παίκτες (προς έκπληξη τους) πως οι δύο πλευρές βρίσκονται μακριά από την όποια συμφωνία. Κάποιοι ίσως πέσουν κι από τα σύννεφα, έτσι για τη συνέχεια των 62 προηγούμενων γύρων επαφών.

Για να γίνει τζέρτζελο κάπου εκεί θα μπει η υπογραφή συνυποσχετικού: Η προσφυγή στη Χάγη μάλλον θα γίνει η αφορμή για τη διενέργεια εκλογών το Φθινόπωρο! Εθνικός λόγος με τα όλα του, πόσες πρόωρες πια να γίνουν για το Κυπριακό ή το Σκοπιανό;

Διότι έτσι και όχι Μακεδονικό θα το λέμε αρκετές γενιές ακόμη: ο μέσος Έλληνας στις αρχές των ΄90ς άκουγε στα ελληνάδικα της εποχής το “A far l’ amore comincia tu” και θεωρούσε το άσμα περιπαικτικό για τους γείτονες Σκοπιανούς: πάνω στη ντίρλα φώναζε και ένα Scoppia scoppia mis-co έτσι για το ηθικό.

΄Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες. Η Ραφαέλα Καρά άλλα πράγματα εννοούσε κατά το μακρινό 1977, κάτι για την πρώτη κίνηση που κάνει αυτός που το θέλει πολύ, αλλά λεπτομέρειες θα πείτε.

Όπως και ότι η συμφωνία για το όνομα υπεγράφη, νομοτελειακά θα γινόταν αυτό κάποτε, υπό της κατάλληλες συνθήκες πιέσεως και θερμοκρασίας και κυρίως γιατί οι Σκοπιανοί είχαν κερδίσει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού από πολλούς στη διεθνή σκακιέρα: επί 30 χρόνια ευκαιριακά και πάντα για μικροπολιτικούς λόγους θυμόμασταν το όνομα της Μακεδονίας.

Το μόνο που μένει αναλλοίωτο στα χρόνια είναι οι εθνικοί πλειοδότες που βγάζουν τους μειοδότες. Οι οποίοι αγοράζουν Rafale μάλλον για λόγους αποτρεπτικούς και όχι για να κόβουν βόλτες, αλλά κι αυτή η διαπίστωση ασήμαντη είναι, μπροστά στο μένος του μέσου Νεοέλληνα που “εκεί τον κατάντησαν οι αλήτες οι πολιτικοί” και αυτός δε φέρει ευθύνη καμία.

Παρασύρθηκε 7-8 φορές και ψήφισε λάθος. Μετά συνειδητοποίησε πως η γκάμα είναι ανεξάντλητη και το πήρε αλλιώς: όποιος δίνει επιδόματα είναι καλός.