Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα οι δυσοίωνες προβλέψεις επιβεβαιώνονται. Πάμε για πολύ άσχημο φινάλε στην πανδημία, όπως όλοι οι δείκτες δείχνουν.

Για ακόμη μία φορά θα δραματοποιήσουμε περαιτέρω μια κρίση, θα την παρατείνουμε, θα θρηνήσουμε 100 νεκρούς ανά ημέρα τον Απρίλιο.

Κι όλα αυτή τη στιγμή που οι επιστρατεύσεις ιδιωτών γιατρών μοιάζουν μονόδρομος, αφού δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης. Οι διαβουλεύσεις συνεχίζονται, αλλά το ΕΣΥ είναι εκτός ορίων και στηρίζεται στο πείσμα και στην υψηλή αίσθηση καθήκοντος των γιατρών και νοσηλευτών του.

Ο ΙΣΑ δια του Περιφερειάρχη Πατούλη συστρατεύεται, οι φαρμακοποιοί δια του γνωστού και μη εξαιρετέου Λουράντου ζητούν 15 ευρώ για να κάνουν το τεστ στους πολίτες.

Όπως σε κάθε κρίσιμη ώρα, όλοι μετράμε το μπόι μας. Κι όταν τελειώσει ο εφιάλτης οφείλουμε να μην ξεχάσουμε τι έκανε ο καθένας μας.

Όχι μόνο ο πολιτικός, ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, αλλά τι έκανε ο γείτονας, ο αδελφός, ο νεαρός, ο μεστωμένος.

Θα έρθει η στιγμή που θα κριθεί η σοβαρότητα και η αξιοπιστία ενός εκάστου.

Οι ατομικές ευθύνες είναι εδώ και θα κριθούν ίσως.

Διότι υποψιαζόμαστε πως μετά θα έλθει η χαρά που θα γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για ένα κάρο αρνητικούς πρωταγωνιστές της κρίσης.

Όλοι παρόντες στη μάχη, κάποιοι μόνο αν πάρουν τον οβολό τους.

Οι κρίσεις ξεγυμνώνουν προθέσεις, νοοτροπίες, συμπεριφορές.

Η επόμενη μέρα έρχεται, αλλά με τη συνδρομή των παρτάκηδων, το απουσιολόγιο θα είναι γεμάτο με αυτούς που έφυγαν. Άδικα.