Δεκάδες βιβλία έχουν γραφεί και πολλές ταινίες έχουν γυριστεί με θέμα τη μάχη στο Λιτλ Μπιγκχορν.

Έχει ένα ενδιαφέρον για τους ιστορικούς του κινηματογράφου, πως οι ταινίες αντανακλούν τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες μέσα στις οποίες έχουν γυριστεί.

Η μάχη του Λιτλ Μπιγκχορν όμως, όπως και κάθε άλλο ιστορικό γεγονός, μπορεί να μελετηθεί μέσα στις συνθήκες στις οποίες γεννήθηκε.

Οι φυλές των Ινδιάνων είχαν εκδιωχθεί από την Ανατολική και τη Δυτική Ακτή και είχαν περιοριστεί στις Μεγάλες Πεδιάδες του Μιντ Ουέστ.

Το ζητούμενο στις ΗΠΑ τότε ήταν η σύνδεση των δύο ακτών, μέσω των αχανών εκτάσεων. Και οι Ινδιάνοι αποτελούσαν εμπόδιο.

Ο εμφύλιος πόλεμος (1861-1865) προκάλεσε τη μεταφορά μονάδων του Στρατού ανατολικά, με αποτέλεσμα οι ομάδες της πολιτοφυλακής που πήραν τη θέση τους να προβαίνουν σε απίστευτες ωμότητες έναντι των ιθαγενών, οι οποίοι και ανταπέδιδαν επιτιθέμενοι σε απομακρυσμένους στόχους.

Το 1864 στο Σαντ Κρικ του Κολοράντο μονάδες πολιτοφυλακών επιτέθηκαν σε καταυλισμό Τσεγιέν και Αραπάχο, σκοτώνοντας πάνω από 400 άτομα, των γυναικόπαιδων συμπεριλαμβανομένων.

Η σφαγή αυτή οδήγησε σε γενική εξέγερση των πεδινών Ινδιάνων.

Τον Απρίλιο του 1868, το Κόκκινο Σύννεφο, ο μεγάλος αρχηγός των Σιού, υπέγραψε συνθήκη με τις Ηνωμένες Πολιτείες και μετακίνησε τη φυλή του βόρεια, στους Μαύρους Λόφους της Ντακότα.

Ανάμεσα σε αυτούς που αψήφησαν τη συνθήκη ήταν οι Τσεγιέν και οι Αραπάχο, με επικεφαλής το Τρελό Άλογο και τον Καθιστό Ταύρο.

Το 1874 η κατάσταση έγινε ακόμη πιο περίπλοκη,καθώς ανακαλύφθηκε χρυσός στους Μαύρους Λόφους και οι λευκοί έποικοι άρχισαν να αυξάνονται.

Το 1876, ο στρατός των ΗΠΑ ανέλαβε την προστασία των εποίκων και μια μονάδα ιππικού στάλθηκε στα εδάφη της Μοντάνα με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζον Γκίμπον και τους στρατηγούς Τζορτζ Κρουκ και Άλφρεντ Τέρι.

Ο στόχος τους ήταν να εξοντώσουν τους Ινδιάνους ή να τους αναγκάσουν να μετακινηθούν. Οι Τέρι και Γκίμπον ήθελαν να παγιδεύσουν τους αντιπάλους τους που κατευθύνονταν προς την κοιλάδα του ποταμού Λιτλ Μπιγκχορν και το 7ο Σύνταγμα Ιππικού με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Τζορτζ  Κάστερ έλαβε εντολή να ακολουθήσει τον Καθιστό Ταύρο.

Ο Κάστερ αρνήθηκε να πάρει μαζί του πυροβόλα θεωρώντας πως θα τον καθυστερούσαν, όπως και τις ενισχύσεις σε ιππικό, υποστηρίζοντας ότι οι 700 άνδρες του επαρκούσαν για την αποστολή, θεωρώντας πως κυνηγά 500-800 πολεμιστές με τόξα , βέλη και κάποια παλιά μουσκέτα.

Κάνοντας 75 χλμ σε μια μέρα, στις 25 Ιουνίου εντόπισε ένα χωριό των Λακότα (ομάδα των Σιου) στις όχθες του Λιτλ Μπιγκχορν και χώρισε τους άνδρες του σε τρεις φάλαγγες.

Προκειμένου να μη χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού (έχει γραφεί επίσης πως ήθελε όλη τη δόξα για τον εαυτό του), διέταξε άμεση επίθεση. Γύρω στις 3 μ.μ. ο ταγματάρχης Μάρκους  Ρίνο έρχεται πρώτος σε επαφή με μια δύναμη Ινδιάνων και αναγκάζεται να υποχωρήσει, αλλά καθηλώνεται με τους άνδρες του σε μια λοφοπλαγιά.

Λίγο μετά, ο Κάστερ έστειλε τις πέντε ίλες του προς την άλλη άκρη του χωριού, αλλά με μια κυκλωτική κίνηση που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι επιτελείς της εποχής, το Τρελό Άλογο τους απώθησε και τους καταδίωξε προς τον Βορρά.

Ο στρατός των Ινδιάνων μετρούσε 3.000 πολεμιστές, εξοπλισμένους με επαναληπτικές καραμπίνες και αποφασισμένους για όλα.

Ο ίλαρχος Φρέντρικ Μπεντίν ενώθηκε με τον Ρίνο αποκρούοντας συνεχόμενες επιθέσεις μέχρις ότου οι επιζήσαντες άνδρες τους αποσύρθηκαν. Τελικά, έπειτα από σκληρή καταδίωξη, ο Κάστερ και οι πέντε λόχοι του περικυκλώθηκαν σε έναν λόφο.

Είναι αυτό που βρίσκουμε στη βιβλιογραφία ως «η τελευταία θέση του αντσυνταγματάρχη Κάστερ».

Οι Ινδιάνοι με αρχηγούς το Τρελό Άλογο, τον Πικρόχολο και τον Καθιστό Ταύρο έκαναν κύκλο γύρω τους, πριν εξαπολύσουν την τελική τους επίθεση.

Όταν οι Ρίνο και Μπεντίν αναζήτησαν τον Κάστερ, τον βρήκαν νεκρό μαζί με ακόμη διακόσια πτώματα. Δεν βρέθηκε κανένας επιζών.

Παρά τη νίκη τους στο Λιτλ Μπιγκχορν, τελικά οι Σιου μοιραία κατατροπώθηκαν και μέσα σε έναν χρόνο έχασαν και τους Μαύρους Λόφους.

Μετά την ιστορική μάχη, που για μια φορά ο Δαυίδ νίκησε τον Γολιάθ και στις αχανείς πεδιάδες της Αμερικής, οι Σιου σταδιακά έχαναν την ισχύ τους, έχοντας έπειτα να επιδείξουν μόνο κάποιες εξεγέρσεις.

Οι ασθένειες και η πείνα τους αποδεκάτισαν, ενώ το ιππικό τους κυνηγούσε διαρκώς γυρεύοντας εκδίκηση.

Οι Ινδιάνοι βγήκαν εντελώς από το κάδρο των ΗΠΑ, με τους λευκούς Αμερικανούς να επικρατούν σε όλη την έκταση τους.

Το Λιτλ Μπιγκχορν όμως έμεινε με τη δική του ξεχωριστή δόξα, ως μια από τις πλέον πολυσυζητημένες και με μεγάλη τεκμηρίωση μάχες της Ιστορίας, μιας και οι θεωρητικά αδύναμοι επικράτησαν επί των ισχυρών.