Παλιά, αρχέγονη ράτσα “οι βασιλικότεροι του Βασιλέως!”.

Απαντώνται και στην ελληνική πραγματικότητα από την εποχή του Πεισιστράτου και εντεύθεν.

Δεν τους αρκεί να εναρμονίζονται με τα κελεύσματα και τις επιταγές της Αυλής. Πρέπει να ξεχωρίσουν. Συνήθως βρίζοντας, συκοφαντώντας ή σκούζοντας. Συχνά και τα τρία.

Στην πράξη φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα, τουλάχιστον όσον αφορά τα συμφέροντα του Βασιλέως.

Αλλά και αυτός τι να τους πει;  Πρόκειται για την “αιχμή του δόρατος”, τους φανατικούς οπαδούς, τους πιστούς συντρόφους.

Από την εποχή του Βυζαντίου, πιο πριν στη Ρώμη, αλλά και στις ελληνικές πόλεις-κράτη, το συνηθέστερο είναι οι ίντριγκες, οι συνωμοσίες και οι κινήσεις ανατροπής του “Μεγάλου” να προέρχονται μέσα από τους αυλικούς, από τους έμπιστους, από τους αναντικατάστατους συνεργάτες.

Ουσιαστικά δηλαδή υπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς, τη δική τους ατζέντα, ενώ παίζουν το παίγνιο της ατομικής τους προβολής δήθεν για κοινό σκοπό.

Και μιας και μπαίνουμε σιγά σιγά σε προεκλογικό mood, καιρού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος θα δούμε πολλά τέτοια αστέρια του πολιτικού, δημοσιογραφικού & δημοσιοσχετίστικου περιβάλλοντος να λάμπουν.

Ένα καλό μπινελίκι πάντα πουλάει, μια αντιπαράθεση στα social media (πολιτικές εκπομπές στηνTV βλέπουν πια μόνο οι συνταξιούχοι και οι νοικοκυρές ενώ συμμαζεύουν) ανεβάζει τις μετοχές, δημιουργεί σάλο, κουβέντα, χαμούλη, λίγο να ανάψουν τα αίματα.

Η βιομηχανία λάσπης όμως προτιμά να “τζιράρει” στην Αυτοδιοίκηση. Όσο μικρότερος ο Δήμος τόσο καλύτερο. Όσο μεγαλύτερος σε κάθε διάσταση ο “δημαρχούλης” ακόμη καλύτερα.

Και οι φτωχοί δημαρχούληδες και Περιφερειαρχούληδες την πατάνε από τα δικά τους παιδιά, από το αίμα τους, από την σάρκα εκ της σαρκός τους.

Άτιμη κοινωνία αλλά ας μην ξεχνάμε και το ρητό που λένε και στο Ουαϊόμινγκ: “All politics is local” . Και το ξεκατίνιασμα local  είναι. Ενίοτε και vocal.