Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Τόλη Βοσκόπουλο και τις 4-5 ζωές που πρόλαβε να ζήσει μέχρι τα 81 του χρόνια.

Πόσο ξεχωριστός, μοναδικός ήταν το ξέρουν όλοι. Η απήχηση που είχε στον κόσμο ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, για καλλιτέχνη που βάδιζε στην όγδοη δεκαετία της ζωής του.

Το 2011 αν θυμάμαι καλά, με τον Ρέμο στο Διογένη, όταν τελείωνε το πρόγραμμά του, οι παρέες των 60+ έφευγαν. Είχαν έρθει για τον Τόλη, δεν έμεναν να ακούσουν τον Ρέμο μέχρι πρωΐας.

Τραγούδησε μέχρι που του το απαγόρευσαν οι γιατροί, ίσως και λίγο μετά.

Πολλές επιτυχίες ανεπανάληπτες, πολλά σουξέ, από το πριν χαθεί το όνειρο μας μέχρι την Αγωνία, την ξανθή αγαπημένη Παναγιά που αναζητείστε την εκεί που ο ήλιος γίνεται βροχή, όμως όλα έμοιαζαν να συμπυκνώνονται στο μαχαίρι, που πονούσε γλυκά.

Κανένα παρατσούκλι δεν είναι τυχαίο: τον είπαν πρίγκιπα, γιατί τέτοιος ήταν. Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι τον εκμεταλλεύτηκαν και τον κορόιδεψαν. Και μάλιστα άγρια.

Αυτός έμεινε στη ζεστή ανασεμιά, τη φευγαλέα, την έστω για λίγο, ένας παντοτινός βάρδος του έρωτα, πολύ συχνά του χαμένου, που τραγουδούσε με τη χροιά σήμα-κατατετθέν για όλα τα ΑΝ στην αγάπη προς τα θεϊκά πλάσματα,  τις γυναίκες…

Οπότε αφήνουμε το στίχο να μιλήσει για αυτόν, έναν από τους στίχους που κυριολεκτικά απογείωσε:

Γλυκά πονούσε το μαχαίρι,
έσταζε μέλι η μαχαιριά.
Και πέθαινα στην αμμουδιά
πέρσι το καλοκαίρι.

Και πέθαινα στην αγκαλιά σου
κι έκλαιγες μ’ αναφιλητά…
Και πέφταν πάνω μου λυτά
τα ζωντανά μαλλιά σου.

Και γύρευες να μ’ αναστήσεις
με το αθάνατο νερό…
Κι ήταν το στόμα μου ξερό
σαν στερεμένης βρύσης.