Ανάμεικτες οι αντιδράσεις από το περιβόητο “καλάθι της ΔΕΘ”, που επέστρεψε σαν να είμαστε στο 2007. Εξηγούμαστε

Η λογική της εστίασης στη νέα γενιά είναι σωστή, διότι το νούμερο ένα πρόβλημα είναι το brain drain που φούντωσε και πάλι. Διότι αν φύγουν όλα τα καλά μυαλά έξω, θα μείνεις με τους μέτριους και τους συνταξιούχους. Α, και τους τουρίστες τα καλοκαίρια.

Επαρκούν τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν; Όσο και οι ασπιρίνες αν έχεις σπάσει το χέρι σου.

Κοστολογημένα τα μέτρα σου λέει. Μάλιστα. Τι περιμένουμε από αυτά, πέραν της συγκράτησης των εισοδημάτων είπαμε;

Θα έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα;

Ελάχιστα μέτρα είναι αναπτυξιακά. Τα περισσότερα είναι στήριξη των μικρών οικογενειακών προϋπολογισμών, εκεί που μετράει και το ευρώ.

Σαν να προσπάθησε κάποιος να προβλέψει τις γκρίνιες μέσα στο χειμώνα (αύξηση ΔΕΗ, καφές, τυρί, γαλα, Καμπά με μειωμένο ΦΠΑ).

Το πιο σοβαρό μέτρο είναι η αναβολή του τέλους της συνδρομητικής τηλεόρασης. Δεν έχετε λεφτά για χλίδες και έξω, καθίστε σπίτι να απολαύσετε μπαλίτσα, σειρές και ταινίες, δείτε και το Moto GP και τη φόρμουλα, μην τρέχετε στα βουνά και ακυρώνονται οι ειδικές διαδρομές.

Με τη καθιέρωση της ημι-επιστρεπτέας προκαταβολής, κλείνει το μάτι στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, ενώ η εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης δεν αφορά τον ιδιωτικό τομέα.

Προφανώς και κάθε μέτρο που ελαφρύνει τον μέσο πολίτη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και το να πανηγυρίζει ο συμπολιτευόμενος Τύπος έχει την πλάκα του, αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά για την Κυβέρνηση.

Εννοείται πως το κλίμα που διαμορφώθηκε μετά τις πυρκαγιές δεν αλλάζει με μικροπαροχές χαλάζι.

Πολλοί Υπουργοί πρέπει να αφήσουν την οίηση κάπου παράμερα, ίσως να την κρατήσουν μόνο για τον καθρέπτη τους, εκεί που προβάρουν τους ιστορικούς λόγους που εκφωνούν.

Και κυρίως όλοι στην Κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αρχίζει να εκπέμπει μετριοπάθεια, στέλνοντας τους Ταλιμπάν του στο εσωκομματικό Αφγανιστάν με μπούργκα να μην πολυφαίνονται.

Αν τον υποτιμήσουν θα το πληρώσουν. Οι εντυπώσεις ακόμη κι αν κερδίζονται είναι εφήμερες.

Η ΔΕΘ είναι σαν τη Eurovision. Ένα πανηγύρι, μία ένεση αισιοδοξίας, μία έκθεση ιδεών και καλών προθέσεων, από την οποία σε 10 μέρες κανείς δε θυμάται τίποτα.