Η πανδημία καλά κρατεί, αλλά το ΠΑΣΟΚ (ξανα)έρχεται σε ακόμη μια επέτειο 3ης του Σεπτέμβρη. Τούρτες εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πλατό με τον ήλιο τον πράσινο και οι αγνές σοσιαλιστικές καρδιές λιώνουν από τη νοσταλγία.

Η συζήτηση που γίνεται εδώ και καιρό στη βάση, η απελπισία των επικοινωνιολόγων με το ΚινΑλ, που όλος ο κόσμος λέει “το ΠΑΣΟΚ είναι” επανέρχεται δριμύτερη, με αρωγούς όλους τους χαβαλέδες που μιλούν για επιδόματα 3.600 ευρώ και σύνταξη για όλους στα 35.

Τα μεγάλα brand names δε χάνονται, ιδίως στην πολιτική. Και αν πάει σε αλλαγή ηγεσίας θα αλλάξουν όλα, ίσως για να μην αλλάξει τίποτα.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, με άλλο όνομα, άλλο σήμα, αλλά την ίδια μυστηριακή χάρη.

Ό,τι απέμεινε δηλαδή, καθώς δεν έφτανε ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε τα στελέχια τα δυνατά μαζικά, είναι και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη που επιμένει να αποψιλώνει το Κίνημα: μπορεί στον πρόσφατο ανασχηματισμό να μπατάρισε δεξιά, όμως η Εύβοια δόθηκε στον Σταύρο Μπένο.

 

Το όπλο του ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα η βάση, η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που το στήριξαν διαχρονικά, με κάποια μικροαντίτιμα βέβαια (διορισμούς, δουλειές, εξυπηρετήσεις), αλλά ας μη δώσουμε σημασία σε αυτά, ιδίως μπροστά στην πρόκληση της κλιματικής αλλαγής, την πρόοδο της χώρας είχαν όλοι στο νου τους.

Αυτή η βάση ήταν που έβγαλε τους μέγιστους πολιτικούς που πλαισίωναν αρμονικά τους αρχηγούς του Κινήματος, που ζωντάνεψαν την ύπαιθρο, που έφεραν καλύτερες μέρες και μετά ακόμη καλύτερες, που εκσυγχρόνισαν, που έφεραν τον λαϊκό καπιταλισμό, που άγγιξαν την πολιτική τελειότητα σε οργάνωση, στοχοθεσία, εκλογικούς απολογισμούς.

Να αρνηθούμε την ιστορία μας δηλαδή για μια Μνημονιάρα αλά Καστελόριζο;

Θα το πάμε πιο πίσω λόγω του χουντοδεξιού ιού, με την κορώνα και τις πολλές παραλλαγές- μεταλλάξεις, που το πάει για επταετία;

Όχι κυρίες και κύριοι;

Η αλλαγή θα νικήσει την παραλλαγή!

Θα τολμήσει η Φώφη Γενημματά τον επαναπατρισμό των συμβόλων, ή θα το κάνει ο διάδοχός της;

Αργά ή γρήγορα η 3η Σεπτέμβρη θα ξαναμπεί στο κάδρο των πολιτικών οραμάτων, των κοινωνικών ανατροπών και η 34η Αυγούστου που λένε οι καλοκαιράκηδες θα ξαναμπεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι, θα τον τρελάνουμε τον φίλο, σίγουρα ναι.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, sτα 20 χρόνια που κυβέρνησε το Κίνημα, δημιούργησε και μια ετερόκλητη μάζα πολιτών, με αμιγή αντιπασοκικά χαρακτηριστικά.

Είναι αυτοί που για χρόνια αυτοπροσδιορίζονταν πολιτικά με το απλό “δεν είμαι ΠΑΣΟΚ”.

Και δεν ήταν καθόλου εύκολο να ειπωθεί αυτό. Είναι σα να λέει σήμερα κανείς πως δε βλέπει Big Brother, ούτε να παρακολουθεί τα ζώδια, ούτε τη Φαίη, ούτε τος Άγριες Μέλισσες που καταφθάνουν με τρίτο κύκλο μες τη μαύρη Χούντα.

Αν και όλα έχουν ειπωθεί και αναλυθεί στα 47 χρόνια ΠΑΣΟΚ, υπάρχει ένα άλυτο μυστήριο, ένα καλά κρυμμένο μυστικό: η σχέση του Κινήματος με τα πούλμαν.

Στην πρώτη οκταετία είναι των διορισμών για Δημόσιο και ΔΕΚΟ, μετά επί Σημίτη ήταν το όχημα με το οποίο εκσυγχρονίστηκε η Ελλάδα, πολύ πριν η Wind κάνει παιδομάζωμα με τον Πρόεδρο αγαπούλα.

“Πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές, καλημέρα ήλιε καλημέρα…”