Πιάνουμε την περιπτωσιολογία, τις όποιες αποφάσεις ενός ατόμου, τις συνέπειες τους πάνω στους άλλους και ξεχνάμε τα βασικά.

Οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού.

Πολλά μοναστηριακά συστήματα, παλιοημερολογίτικα κέντρα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κοιτούν σταθερά προς τη Μόσχα.

Δεν έχει χαλάσει η πυξίδα, εκεί είναι ταγμένα να κοιτούν. Και θα το κάνουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Στη συγκυρία της πανδημίας παίζουν κυρίως μπαλίτσα αντιεμβολιαστική.

Ίσως γιατί το Σπούτνικ δεν πήγε και τόσο καλά, μήνες έχουμε να ακούσουμε νέα του.

Το ρωσικό τόξο μέσω Λευκορωσίας κατεβαίνει Ουκρανία, έπειτα πάει Μολδαβία και Ρουμανία, έχει μεγάλο σουξέ στη Βουλγαρία (άγνωστο αν έχουν παράρτημα εκεί οι “Τελεταί Μπούκουρα”) και έρχεται σβηστά και ως τα μέρη μας.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάποιοι πίνουν νερό στο όνομα του Πούτιν;

Από εκεί και πέρα παίζει και το μάρκετινγκ το ρόλο του, όπως και το κύμα που κάποιοι πονηροί (ίσως) το καβαλούν

Είναι μεγάλη ευκαιρία να σηκώσει ο οποιοσδήποτε μια σημαία ευκαιρίας, να αποκτήσει πιστούς φανς, να διαβάζεται έντονα αν πρόκειται για έντυπο, να πέφτουν βροχή τα κλικς αν μιλάμε για σάιτ.

Ελάχιστοι θα πουν όχι. Βλαμμένοι που θέλουν να κοιμούνται ήσυχοι. Κανείς δεν έχασε ποντάροντας στην αφέλεια αλλά και θρησκοληψία του κοσμάκη.

Προφανώς δεν τα λέμε αυτά για τον Άρη Σερβετάλη.

Υποδυόμενος τον Άγιο Νεκτάριο, στη συλλογική συνείδηση είναι ο ίδιος ο Άγιος σε σύγχρονη μορφή.

Γιατί ο Άγιος φοβέρα (δε) θέλει.

Ποιοι είμαστε εμείς να κριτικάρουμε τις πράξεις του “ανθρώπου του Θεού;”

Μελετούμε το βίο του μετά φόβου Θεού, με τη δέουσα κατάνυξη, σεμνά και ταπεινά.

Εφόσον συμφωνεί με τον Άρη και ο Λαζόπουλος, που αποδεδειγμένα ποτέ δεν υπήρξε λαϊκιστής, σιωπούμε συνειδητά.

Ακόμη κι αν κλάσει μια γριά σπάζοντας τη σιωπή της ο Λάκης θα μας ενημερώσει.