Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Η υποχρεωτικότητα ήταν μονόδρομος.

Εμείς είχαμε υποστηρίξει την πρόταση υποχρεωτικού εμβολιασμού, όλων των μισθοδοτούμενων από τον κρατικό κορβανά.

Αποφασίστηκε με κριτήριο την πίεση στο ΕΣΥ η ηλικιακή υποχρεωτικότητα.

Οι άνω των 60, είναι σύνηθες να νοσούν βαριά, μιας και όλο και κάποιο υποκείμενο θα έχουν κατά τη έβδομη και βάλε δεκαετία του βίου τους.

Έχει και μια άλλη διάσταση η υποχρεωτικότητα που εξαγγέλθηκε.

Δεν σε υποχρεώνει κανείς, φτάνει να ρίχνεις ένα κατοστάρικο το μήνα, στον κουβά για το ΕΣΥ.

Και ανέπτυξε τις θεωρίες σου για τα μπόλια, το φάιβ τζι, τα τζιτζίκια, το 666, τον πόλεμο των ξένων κέντρων.

Όχι όμως τζάμπα.

Κυνικά να το πούμε, κάποια στιγμή, ακόμη και εκτός Covid θα χρειαστείς τις υπηρεσίες του συστήματος Υγείας.

Οπότε συμβάλεις στην αναβάθμισή του, θα έχεις και όλα α δίκια του κόσμου να ζητάς απολογισμό για το που πήγαν τα λεφτά σου.

Τα οποία λεφτά υπάρχουν, αλλά αυτή είναι μια Κιναλοπασοκοσυζήτηση που θα μας απασχολήσει όλη την τρέχουσα εβδομάδα.

Προς το παρόν να πούμε πως η υποχρεωτικότητα άργησε (πολύ παραπάνω) από μια μέρα.

Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν πας με τη λογική “βλέποντας και κάνοντας”. Διότι υπάρχει και το πολιτικό κόστος αν παρθούν υπερβολικά μέτρα σου λέει.

Μια αστεία συζήτηση από τη στιγμή που έχουμε ζήσει καραντίνες, που αντιμετωπίζαμε τους άλλους σα λεπρούς, αλλά η συνύπαρξη μεταμοντερνισμού και μεταμεσαίωνα στη ελληνική κοινωνία, επιβάλει ανορθόδοξες τακτικές αντιμετώπισης των έκτακτων καταστάσεων.