Η φάση με τον Ξιαρχό, ανέδειξε την πιο συνηθισμένη, την πιο καθημερινή μορφή ρατσισμού.

Τώρα που πέρασε η μπόρα και όλα τα κορίτσια ανεξαρτήτως κιλών εμφανίστηκαν με ρίγα οριζόντια στα σόσιαλ, να πούμε και καμιά αλήθεια.

Όλοι κοροϊδεύουν τους χοντρούς. Αλλά διακριτικά. Σπάνια μετωπικά. Συνήθως πλαγίως. Με υπονοούμενα. ¨Η με γκριμάτσες.

Είναι τόσο δεδομένο το κράξιμο που τρώνε οι χοντροί, οι εύσωμοι, οι τσουπωτοί, που τα ακούνε και από τους άλλους χοντρούς.

Σε αντίθεση με άλλα “προβλήματα” η παχυσαρκία θεωρείται πως αφορά επιλογή, αδυναμία χαρακτήρα, αδιαφορία για την προσωπική υγεία, πνεύμα λούζερ.

Κράξιμο τρώνε οι κοπέλες πιο πολύ, αλλά και με τους άντρες δεν πάει πολύ πίσω το πράγμα.

Θυμάμαι χρόνια πριν στη δουλειά, είχα στριμώξει άγρια ένα χοντρό λαμόγιο (κατά τα λοιπά ήταν αδύνατος) σε ένα μίτινγκ, με καταιγισμό επιχειρημάτων, δουλεμένων στην προπόνηση (είχα κάνει την προεργασία μου εννοώ)  και άλλων που προέκυψαν στην πορεία από αυτά που έλεγε.

Τον είχα πάρει αμπάριζα και βλέποντας πως χάνει τη μιζούλα που προφανώς είχε κανονίσει, ήθελε να έχει την τελευταία κουβέντα λέγοντας μου, πως δεν μπορώ να τα λέω αυτά, όντας “υπέρβαρος”.

Δηλαδή δε δικαιούμαι να έχω γνώμη για τα οικονομικά ενός πρότζεκτ, επειδή είμαι χοντρός, αυτό μου είπε ξεκάθαρα και άρα επιρρεπής σε πάθη και καταχρήσεις.

Ατόφιος ρατσισμός αγαπούλες. Δεν είχε να πει κάτι άλλο και έπρεπε να μου βρει το ψεγάδι.

Και με τη φάση με τον Ξιαρχό, θυμήθηκα και κανά δύο περιστατικά ακόμη, με δύο πολύ γνωστούς στο Πανελλήνιο, που με τίμησαν σχολιάζοντας τα κιλά μου, αλλά θα αυτολογοκριθώ, μόνο και μόνο για να μη βγουν αυθαίρετα συμπεράσματα πως τους “χτυπάω”…

Παίζει και αλλιώς το σχέδιο, με έμμεση απέχθεια : “μην τον βλέπεις έτσι (χοντρό δηλαδή) το μυαλό του κατεβάζει παπάδες”…

Και φαντάζομαι πως έχω γλιτώσει πολύ μπούλινγκ γιατί μοιάζω με ντουλάπα και κάποιοι ίσως φοβήθηκαν και τη μπούφλα.

Ενώ στα κορίτσια ξεσπούν πιο εύκολα οι συμπλεγματικοί.

Από εκεί και πέρα όλα αυτά που είδαμε να λέγονται και να γράφονται τις τελευταίες ημέρες είναι για το θεαθήναι.

Οι χοντροί απέχοντας από το “σωστό” διατροφικό και αισθητικό πρότυπο θα είναι πάντα στο στόχαστρο.

Και αυτό αφορά όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Απαντάται παντού και πάντα. Έχει μια διαχρονικότητα. Και μια ευκολία που το κάνει ακαταμάχητο.

Και οι φθηνές επιθεωρήσεις για να βγάλουν γέλιο, με τους χοντρούς προσπαθούν και με τους νάνους.

Βέβαια αν το πορτοφόλι είναι χοντρό, τα κιλά κρύβονται, δεν υπάρχουν κυριολεκτικά, ακόμη μια αλήθεια που δε λέει ποτέ κανείς…