Πολλοί υποτίμησαν τον Μακρόν στην αρχή της Προεδρικής του θητείας, θεωρώντας τον μια συστημική επιλογή, που με την απόλυτη στήριξη των ελίτ, τίποτα εντυπωσιακό δε προοιώνιζε.

Κι όμως ο Μακρόν τους διέψευσε όλους.

Κυρίως γιατί δεν κρύφτηκε ποτέ. Πήρε το μεγάλο ή μικρό ρίσκο του πολιτικού κόστους σε μια σειρά αποφάσεις. Κράτησε όλες τις καυτές πατάτες. Δεν τις πέταξε, τις γύρισε πίσω με μαεστρία.

Τελευταία του δήλωση που συζητήθηκε, ήταν η παραδοχή του πως θέλει να εκνευρίσει, να χαλάσει τη σούπα στους αντεμβολιαστές.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο Κυβέρνηση κι Αντιπολίτευση στην Ελλάδα βρίσκουν τον τρόπο να κλείνουν το μάτι σε όσους δε θα κάνουν ποτέ το εμβόλιο.

Είτε με κριτική επί των μέτρων, είτε με δηλώσεις συμπαθείας προς αντεμβολιαστές που δυστυχώς έχασαν τη μάχη, μαζί με αυτούς που “εκοιμήθησαν”.

Θα μου πείτε κανείς από τους αντεμβολιαστές δεν ψηφίζει Μακρόν, οπότε ήταν εύκολη η στοχοποίησή τους. Δεκτό. Ο Εμμανουέλ διδάσκει πως ο πολιτικός πρώτα διαλέγει τις μάχες και μετά σκέφτεται αν θα τις κερδίσει.

Η ουσία είναι πως όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη Γαλλία δε χάνει τις εκλογές, ούτε με σφαίρες!

Οι εναλλακτικοί, πάνω στη φούρια τους να εκφράσουν το αντιμέτωπο, στο τέλος τα βάζουν και με την απλή αλλά τετράγωνη λογική.

Και είναι η λογική αυτή που θα ξανακάνει τον Μακρόν Πρόεδρο για να μάθει μπαλίτσα για άλλα πέντε χρόνια στους μακρονιστές, σε όσους δηλαδή προσπαθούν (συνήθως με μεγάλη αποτυχία) να τον μιμηθούν.