Ο παραχωρησιούχος είναι η νέα λέξη που ξαναμάθαμε.

Αλήθεια όμως γιατί να μην κρατικοποιήσουμε ένα φορέα που εισπράττει διόδια και απλά χρειάζεται να συντηρεί ένα δρόμο 70 χιλιομέτρων;

Προφανώς να λαμβάνει και τα κατάλληλα μέτρα, όταν οι καιρικές συνθήκες το απαιτούν.

Μα το κατασκεύασαν οι ιδιώτες με δικά τους χρήματα.

Δεν είναι σωστό αυτό. Το 35% του κόστους του έργου, καλύφθηκε από χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου και ευρωπαϊκά λεφτά, μέσω των τότε λεγόμενων Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης.

Για το 65% του κόστους, έλαβαν μια 25ετή λεόντειο σύμβαση, αυτή που λήγει το 2024.

Και δεν μπαίνουμε καθόλου στη λογική πως το έργο τότε είχε υπερκοστολογηθεί, όπως έλεγαν πλήθος δημοσιευμάτων τότε.

Δεν υπήρχε τίποτα μεμπτό. Αλλά:

Γιατί να μην εκπονηθεί μια μελέτη, να δούμε τα πιθανά έσοδα για τα επόμενα δέκα χρόνια, να δούμε τα πάγια και έκτακτα έξοδα, να βρούμε το break even point, να δούμε αν συμφέρει το Δημόσιο να παίρνει αυτό τα κέρδη του δρόμου;

Γιατί να τα παραχωρήσει;

Φτάνει να μη γίνει η νέα Ολυμπιακή με δεκαπλάσιους υπαλλήλους από όσους χρειάζεται.

Η φτωχή μας λογική λέει πως δεν θα είναι δύσκολο για μια ΑΕ με μία μετοχή που να ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο.

Οι ιδιώτες έδειξαν πως δεν μπορούν να κρατήσουν το δρόμο ανοικτό.

Οι πολίτες και οι επαγγελματίες μπήκαν εκεί τη μέρα στο σύγχρονο κλειστό αυτοκινητόδρομο, όντας σίγουροι πως θα παραμείνει ανοικτός.

Κανείς από όλους αυτούς δεν θα πήγαινε την ίδια μέρα στη Λαμία, μέσω της Εθνικής Οδού.

Άρα πρέπει να επιλέξουμε άλλο δρόμο.

Οι κρατικοποιήσεις ανήκουν στο παρελθόν θα πουν κάποιοι. Το θέμα όμως δεν είναι αν μια λύση είναι της μόδας, αν είναι κλασική ή παρωχημένη.

Το ζήτημα είναι να είναι λειτουργική.

Και μια μελέτη από ανεξάρτητο ιδιωτικό φορέα υψηλού κύρους θα το αποδείξει.