Μεγάλη κουβέντα γίνεται για την ταινία του Νέτφλιξ, “Μόναχο, στα πρόθυρα πολέμου” και στην οπτική που δίνει στα όσα προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα πόλεμο που κόστισε 85 εκατομμύρια ζωές.

Βασίζεται σε μυθιστόρημα του 2017 του Robert Harris, το οποίο συνδυάζει ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα με καθαρή μυθοπλασία. Δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί ελιτίστικο παραμύθι, τόσο για τα συμπεράσματα που εξάγει, όσο και για την αγιοποίηση του Τσάμπερλεν, ως ενός πολιτικού που μόχθησε τόσο για την ειρήνη, όσο και για να αποκαλυφθεί η πραγματική φύση των Ναζί.

Η αλήθεια είναι πως ο Τσάμπερλεν κατηγορήθηκε για ενδοτισμό και το όνομα του είναι συνώνυμο της απραξίας και της δειλίας, με όσα (δεν) έκανε ως προς την αντιμετώπιση της χιτλερικής Γερμανίας.

Ιστορικό μυθιστόρημα μεν,  ξαναγράφει την Ιστορία δε, ειδικά όταν γίνεται ταινία, μιας και τότε αγγίζει πλατιές μάζες.

Την ξαναγράφει από την πλευρά των ελίτ όλων των πλευρών, ιδίως των οξφορδιανών και τους ξεπλένει κανονικά.

Η βρετανική ελίτ που δήθεν δούλευε από νωρίς για να αναχαιτίσει τον Χίτλερ.

Η γερμανική ελίτ, που βρισκόταν στην …αντίσταση πριν τον πόλεμο, ήταν έτοιμη να συλλάβει και λίγο έλειψε να δολοφονήσει τον Αδόλφο!!!

Αφού οι Δυτικοί προσεταιρίστηκαν τη Γερμανία, ξεπλένεται και η Σοβιετική Ένωση που υπέγραψε το 1939 το  Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ.

Ίσως το πιο εξοργιστικό είναι το αυθαίρετο συμπέρασμα πως η Συμφωνία του Μονάχου έδωσε τον απαραίτητο χρόνο στους Συμμάχους, μαζί και οι ΗΠΑ, να προετοιμαστούν για πόλεμο.

Και είναι εντελώς αυθαίρετο μιας και παράλληλα, προετοιμαζόταν πυρετωδώς και η ναζιστική Γερμανία, που ήξερε τι ήθελε, ενώ οι άλλοι ψάχνονταν μέσα από όμορφες θεωρίες, όπως η περίφημη “Πολιτική Κατευνασμού”.

Η Συμφωνία του Μονάχου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό σε Γαλλία και Αγγλία. Ήταν ένας εφήμερος θρίαμβος της διπλωματίας, ουσιαστικά οι Δυτικοί είχαν πέσει στο δόκανο των Χίτλερ-Ντούτσε.

Ο Γάλλος Πρωθυπουργός Νταλαντιέ, φέρεται να είπε κάτω από τις ζητωκραυγές:  “Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!”

Στις δε ΗΠΑ, εκείνα τα χρόνια είχε επικρατήσει πλήρως η λογική του απομονωτισμού και χρειάστηκε το πέσιμο των Ιαπώνων στη Χαβάη , στο τέλος του 1941,για να πάρουν μπροστά.

Μόνο ως προοίμιο του Ολοκαυτώματος με φοβερές σκηνές είναι ιστορικά σωστή η ταινία. Γιατί ουδείς διανοείται να γράψει έστω μυθιστόρημα που θα αναθεωρεί έστω και λίγο την κτηνωδία.

Κατά τα λοιπά είναι μια μέτρια κατασκοπευτική ταινία με ωραίες ερμηνείες, δεν θα κλάψετε το δίωρο που θα φάτε να τη δείτε, ιδίως αν το δείτε από την ενδιαφέρουσα πλευρά της συμπεριφοράς των ηγετών προς τους άμεσους υφισταμένους τους.