Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει ο Βλάντιμιρ.

Που είχε στο μυαλό του σε 2-3 μέρες να πίνει βοτκίτσα στο Κίεβο, έχοντας προσαρτήσει την Ουκρανία, όπως καρφώθηκαν τα κρατικά ΜΜΕ του με μια ανάρτηση που κατέβασαν άρον άρον.

Και να μην την προσαρτούσε το όραμα για μια Κυβέρνηση μαριονέτα, που θα έκανε την Ουκρανία πουτανάκι του, καλά κρατεί.

Οι ΗΠΑ έλεγαν πως σε 96 ώρες, σε 4 μέρες δηλαδή θα έπεφτε η Ουκρανία.

Κι αυτοί έπεσαν έξω. Τι μεσολάβησε. Η άρνηση του Ζελίνσκι να φύγει από τη χώρα και ο πατριωτισμός των Ουκρανών.

Δεν θα υποδεχτούν τον Πούτιν ως ελευθερωτή, ακόμη κι αν πέσει το Κίεβο, θα τον ταράξουν στο αντάρτικο.

Εντωμεταξύ κάτι πάει στραβά με τη διοικητική μέριμνα του Πούτιν. Τεθωρακισμένα και πλοία μένουν από καύσιμα. Είναι αυτά που πρέπει να προβλέψει ο επιτιθέμενος, που πρέπει να καλύψει αποστάσεις.

Οι Σοβιετικοί αν εξαιρέσεις το Αφγανιστάν ήταν πάντα αμυνόμενοι. Κι αυτό φαίνεται πως το κάνουν καλύτερα από όλους, οι καλύτεροι σοβιετικοί στρατιώτες του Β΄ΠΠ: οι Ουκρανοί.

Θα προσέλθουν στις διαπραγματεύσεις για να δώσουν μια ευκαιρία στην ειρήνη.

Όχι για να συνθηκολογήσουν, όχι για να υποβάλουν τα σέβη τους στον Τσάρο.

Όσο περνούν οι μέρες και η Δύση λαμβάνει μέτρα κατά της Ρωσίας, ενώ παράλληλα τους στέλνει άφθονο πολεμικό και ανθρωπιστικό υλικό, τα πράγματα για τον Πούτιν δυσκολεύουν.

Ξεμένει από καύσιμα γενικώς η εισβολή του.

Και με την ΕΕ για πρώτη φορά να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να είναι παίκτης σοβαρός στον πόλεμο δεν θα πρέπει να αποκλειστεί μια κωλοτούμπα των Ρώσων.

Άλλωστε για όποιον δεν το κατάλαβε ακόμη η 28η χώρα που αργά ή γρήγορα θα μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι η μεγαλύτερη σε έκταση και θα ανοικοδομηθεί μέσω ευρωπαϊκών κεφαλαίων και Ταμείων.