Ο Ρένος. Μια ξεχωριστή, μια ιδιαίτερη φιγούρα της υποκριτικής.

Με αφορμή τα “Φθηνά Τσιγάρα” , μια ταινιάρα, που βγάζει στο φουλ το σουρεαλισμό των ΄90ς, που τώρα γίνεται μιούζικαλ και ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ξαναγίνεται επίκαιρος.

Με συμπρωταγωνίστρια τότε την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους είχε πει την απίστευτη ατάκα: «Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου: στιγμές».

Ήταν βαριά η κουλτούρα τότε, την έφαγε η μαρμάγκα την ταινία, που όμως σκάει μετά από δύο δεκαετίες και μοιάζει γραμμένη καμιά δεκαπενταριά χρόνια μετά.

Γυρισμένη μέσα σε είκοσι τρεις ημέρες τον Αύγουστο του 1999, με φόντο μια έρημη Αθήνα, σαν αυτή που είδαμε χρόνια μετά μέσα στην οικονομική κρίση, τις άγριες χρονιές, ιδίως το 2011, το 2012 αλλά και το 2015. Μια άδεια τη νύχτα Αθήνα βγαλμένη από την Άνοιξη του 2020, τότε που σταμάτησε ο χρόνος και όλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους λόγω πανδημίας.

 

Κι αν από τη δεύτερη κινηματογραφική ταινία του ανήσυχου καλλιτέχνη, οι πολλοί έχουν συγκρατήσει το “άντε γ@μηθείτε, γ@μιέστε” του Κώστα Τσάκωνα, που έκανε καριέρα χρόνια μετά εκφράζοντας τους οργίλους και οργισμένους της κρίσης, άλλο που το λέγανε πολλοί και τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας, των δανεικών, των Χρηματιστηρίων και των αρπαχτών.

Ναι, γουστάρουμε πολύ το Ρένο. Που δεν κρύφτηκε στα δύσκολα, που είναι μια κατηγορία μόνος του.

Και που έχει το θάρρος να πει για τους κατηγορούμενους για βιασμούς ηθοποιούς, “σιγά τους καλλιτέχνες, τι τρομερό έχουν κάνει δηλαδή;”

Ο ταπεινής καταγωγής Ρένος χτυπά ευθέως τις ιερές αγελάδες της ελληνικής υποκριτικής, γιατί διαβάζουμε άλλα που λένε άλλοι και αποκομίζουμε την αίσθηση πως πρόκειται για τη Σάρα Μπερνάρ και τον Μπιλ Μάρεϊ της χώρας.

Και είπε και κάτι ακόμη που πέρασε απαρατήρητο, σαν τα Φθηνά Τσιγάρα: δεν μπόρεσαν να τιθασεύουν την ανωμαλία τους.

Τελεία, γιατί και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Τα πράγματα είναι καλύτερα, όταν είναι απέριττα, απλά, δωρικά. Σαν τσιγάρα, έστω και φθηνά.