Εν μέσω της κρίσης στην Ουκρανία, το θέμα της ενέργειας έγινε πια για τα καλά η πυρηνική βόμβα της Ευρώπης που μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή, συμπαρασύροντας σε ένδεια πολύ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Οι χώρες φυσικά που είναι πιο ευάλωτες είναι αυτές που έχουν τα χαμηλότερα εισοδήματα, αυτές που δεν έχουν πολλές εναλλακτικές συνδεδεμένες στο ενεργειακό τους σύστημα και αυτές που δεν έχουν ολοκληρωμένο (ή κανέναν απολύτως) σχεδιασμό ανθεκτικότητας της οικονομίας. Μία τέτοια χώρα ακριβώς είναι και η Ελλάδα.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι δομικό και έχει να κάνει σε εντελώς λανθασμένους σχεδιασμούς από τους πολιτικούς φορείς και στην πολιτική του ήξεις αφίξεις χωρίς τελικά έμπιστο σχεδιασμό. Ας τα δούμε αναλυτικότερα γιατί.

Πρώτον, η Ελλάδα επέλεξε πολύ ορθά, στην προσπάθειά της να συμβάλει στην αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου, να προχωρήσει σε μια γρήγορη απολιγνιτποίηση της ηλεκτροπαραγωγής, μειώνοντας τη χρήση λιγνίτη ο οποίος είχε μεγάλη επιβάρυνση εξαιτίας του περιβαλλοντικού κόστους. Η κίνηση αυτή ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, ενώ αρκετές φωνές ακούστηκαν ότι ενδεχομένως να έπρεπε να γίνει πιο ομαλά και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Σίγουρα η κλιματική πίεση δεν σηκώνει καθυστερήσεις, αρκεί όμως και το ενεργειακό σύστημα να μπορέσει να ανταποκριθεί στην αλλαγή αυτή με καθαρό τρόπο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στις 27 Δεκεμβρίου, δόθηκε σε πέντε λιγνιτικούς σταθμούς και σε έναν σταθμό πετρελαίου δικαίωμα παρέκκλισης από τα ευρωπαϊκά όρια εκπομπής ατμοσφαιρικών ρύπων.

Δεύτερον η απολιγνιτοποίηση δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από απανθρακοποίηση της ενέργειας. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση έχει μέχρι τώρα επιλέξει την αντικατάσταση λιγνίτη με φυσικό αέριο, τόσο στην ηλεκτροπαραγωγή όσο και στη θέρμανση. Ομως, το φυσικό αέριο που προκρινόταν προ 10ετίας σαν το φθηνό καύσιμο μετάβασης, εφεξής είναι το καύσιμο που εγείρει τα περισσότερα ερωτήματα. Εκτός από τις τιμές που δεν θα είναι ποτέ εφεξής χαμηλές, προέκυψαν και τα γεωπολιτικά προβλήματα.

Όσο και να θέλει η κυβέρνηση να μιλάει για πρόσκαιρο φαινόμενο, προφανώς υποτιμά τα σενάρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και της Διεθνούς Επιτροπής Ενέργειας που δείχνουν αύξηση των τιμών σταθερά έως το 2050 (ίσως με μικρότερες πληθωριστικές πιέσεις).

Η αύξηση αυτή κάνει και τη χώρα μας να έχει από τις υψηλότερες ενεργειακές τιμές στην Ευρώπη (αρκεί να σκεφτούμε ότι το ορυκτό αέριο συνεχίζει να έιναι πρωτεύων στην ηλεκτροπαραγωγή, ελαφρώς υψηλότερο από τις  ΑΠΕ. Η επιμονή της Ελλάδας με το ορυκτό αέριο δυστυχώς εγκλώβισε και εγκλωβίζει τη χώρα σε ακόμα περισσότερο υψηλότερο ενεργειακό κόστος.

Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της απουσίας σταθερής και μακροχρόνιας ενεργειακής πολιτικής πια, καθώς αναζητά πηγές ορυκτού αερίου από παντού (εμμένοντας στις εισαγωγές καυσίμου με αυξημένο κόστος για την οικονομία) ενώ μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκε και ότι πρωθείται συμφωνία με την Βουλγαρία για αγορά ηλεκτρισμού από πυρηνικό σταθμό.

Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν είχε συμφωνηθεί στο υφιστάμενο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα. Και οι δύο λοιπόν οπτικές αφορούν ξεκάθαρα εξάρτηση της χώρας από ξένους πόρους.

Βλάσης Οικονόμου – Institute for European Energy and Climate Policy