Μία αχτίδα φωτός φαίνεται στην διαπραγμάτευση. Μετά τους 4 όρους που έβαλαν οι Ρώσοι και με δεδομένα τα πράγματα στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, ο Ζελίνσκι κάνει ένα βήμα πίσω.

Αν και στριμωγμένος άγρια, δεν θα παραδοθεί, δεν θα συνθηκολογήσει, το έχει πει σε όλους τους τόνους. Τα εδάφη που έχουν κερδίσει οι Ρώσοι θα τα κρατήσουν όπως όλα δείχνουν, ιδίως τα παραθαλάσσια.

Ο αντικειμενικός δηλαδή ο ρεαλιστικός στόχος της Ουκρανίας, με την εξέλιξη που έχουν πάρει τα πράγματα, είναι να κρατήσει όσα περισσότερα εδάφη μπορεί από τα διεκδικούμενα, έστω μία λωρίδα γης που θα οδηγεί στη θάλασσα, ένα λιμάνι (την Οδησσό) στη Μαύρη Θάλασσα

Είναι προφανή τα προβλήματα που έχει ένα περίκλειστο (χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα) κράτος, ιδίως αν έχει εχθρικέσ σχέσεις με τους γείτονες, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απολύτως βέβαιο πως θα διαρκέσει σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Άρα θα προσπαθέσει να αποφύγει καταστάσεις όσο είναι στο χέρι του τύπου Ανατολικό – Δυτικό Κίεβο, Βόρεια και Νότια Ουκρανία.

Ο Ζελίνσκι αντιλαμβάνεται πως κάθε μέρα που περνά η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα του αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, ενώ παρά το γεγονός πως η Δύση στο σύνολο της τάχθηκε με το μέρος του, η ισορροπία δυνάμεων δεν αλλάζει.

Ένας συμβιβασμός, όσο επώδυνος κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια κάποια λύση.

Όσο νωρίτερα τελειώσουν οι εχθροπραξίες, τόσο λιγότερες θα είναι οι απώλειες σε ανθρώπους, σε αμάχους, αλλά και στις ζωτικές υποδομές.

Η Ρωσία τα γνωρίζει όλα αυτά, γι΄αυτό και δεν βιάζεται.  Περιμένει διπλωματικά, πιέζει στρατιωτικά για να σύρει τους Ουκρανιούς σε έναν επώδυνο συμβιβασμό.

Το γεγονός πως η Μόσχα χάνει κατά κράτος τον πόλεμο εντυπώσεων, αυτόν που λένε πληροφόρησης και δεν είναι καν πόλεμος, είναι ο καθένας λέει και διοχετεύει τα δικά του, σε ελεγχόμενα κανάλια επικοινωνίας, δε δείχνει να την απασχολεί. Ξέρει πως σε τελική ανάλυση, σημασία έχει τι αποτελέσματα υπάρχουν στο πεδίο των μαχών, όχι στα ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα.

Κάθε μέρα που περνά μεγαλώνει την πίεση προς τους Ουκρανούς επιφέροντας σημαντικά χτυπήματα στους αστικούς ιστούς.

Γιατί αν οι πόλεις γίνουν ερείπια θα χρειαστούν χρόνια για να αποκτήσουν μία κάποια “κανονικότητα”. Αστεία λέξη. Κάθε πόλεμος αφήνει τραύματα βαθιά. Στους ανθρώπους, στα έθνη, στο περιβάλλον.

Οι πληγές δεν επουλώνοντια εύκολα.