Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον Βασίλη Σκουντή, ο Γιώργος Καλαφατάκης είπε πως πολλοί τον θεωρούν παρωχημένο. Αποκάλυψε δε πως όταν έστειλε ευχετήριο μήνυμα στον δημοσιογράφο Βαγγέλη Ιωάννου, το υπέγραψε ως …Παρωχημένος Καλαφατάκης.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα τεράστιο προπονητή, που αποτελεί απορίας άξιο γιατί δεν έχει ομάδα.

Γνώστης του μπάσκετ όσο ελάχιστοι στη χώρα, κόουτς τόσο επεμβατικός και επιδραστικός στο κάθε ματς, όσο ίσως κανείς άλλος, δεν βρίσκεται σε κανένα πάγκο, ενδεικτικό ίσως της κατάστασης της καλαθόσφαιρας στη χώρα.

Στα νιάτα του υπήρξε συμπαίκτης του Δράκου στον Ιωνικό Νικαίας, μια ομάδα που 40 χρόνια μετά μνημονεύεται ακόμη!

Ως προπονητής πήρε τους Αμπελοκήπους από το χέρι και από τα αλώνια της ΕΣΚΑ σε έξι χρόνια τους πήγε στην Α1, επίτευγμα που ένας Θεός ξέρει πότε θα επαναληφθεί.

Στο Αμπελοgarden ο Καλαφατάκης κουτσάρισε έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ του ελληνικού μπάσκετ, τον Τζαννή Σταυρακόπουλο.  63 πόντους κόντρα στη ΧΑΝΘ στη Β’ Εθνική. 60άρα με τον Κάδμο ένα χρόνο πριν. 48 σε παιχνίδι της Α2 απέναντι στον Έσπερο και 38 σε ματς Κυπέλλου με τον Άρη!

Απόρροια ενός αστείρευτου run and gun, ενός μπάσκετ ελεύθερου, που στηριζόταν στο ταλέντο των παικτών του.

Πολλά παιδιά με εκπληκτική ομοιογένεια συνέθεσαν το θαύμα των Αμπελοκήπων: ο εγκεφαλικός πλέι μέικερ Γιώργος Φλώρος αλλά και οι Παναγιώτης Παναγιωταράκος, Δημήτρης Πατρίκης, Αντώνης Κυρίτσης, Πέτρος Οικονομάκης, Παναγιώτης Μαραγκόπουλος, Χέρμαν Μπούχερτ, Θανάσης Ασπρούλιας και βέβαια ο μετέπειτα ογκόλιθος  Θοδωρής Παπαλουκάς.

Πολλοί θυμούνται και τους ξένους των Αμπελοκήπων στη διετία στην Α1, Φάντεμπεργκ και Αμάγια, παίκτες διαλεγμένοι στο να μπορούν να παίξουν γρήγορο, θεαματικό, παραγωγικό μπάσκετ.

Τι διάολο κάνει ο Καλάφας; έλεγαν τότε πολλοί, καθώς το ελληνικό μπάσκετ είχε (με ευθύνη των δύο αιωνίων και Ιωαννίδη -Μάλκοβιτς στους πάγκους) μπει σε τροχιά παίζουμε άμυνα με τα χέρια στην καρωτίδα του αντιπάλου. Έκαναν καριέρα παίκτες που ήξεραν να παίζουν μόνο άμυνα. Σκυλίσια την έλεγαν τότε.

Ο Καλαφατάκης όμως είχε φτιάξει το δικό του “θερμοκήπιο”, όπου οι καρποί του ήταν πόντοι ατελείωτοι στην επίθεση. Κανείς δεν ξέρει που θα έφτανε το εγχείρημα του αν υπήρχαν οι οικονομικοί πόροι να στηρίξουν μια ομάδα γειτονιάς που έφτασε να παίζει με τους κορυφαίους συλλόγους στη χώρα. Που ακόμη κι όταν δεν είχαν λεφτά, είχαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο πλάι τους.

Η συνέχεια για κανέναν δεν ήταν η αναμενόμενη. Ο Τζανής πήρε Ευρωλίγκα με ΠΑΟ στο Παρίσι, Κόρατς με τον Άρη στην Τουρκία, αλλά ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα του να έρχεται από τον πάγκο ως ρολίστας-τριποντάκιας, την ιδέα του να παίζει κανά δεκάλεπτο, άντε 12΄λεπτά.

Κυρίως όμως αδυνατούσε να παίξει ένα μπάσκετ μέσα σε καλούπια, τόσο παράταιρο με το μπάσκετ που είχε διδαχθεί εξ απαλών ονύχων.

Ούτε ο Καλάφας θα βρει άλλο λιμάνι. Θα πάει σε ένα σωρό ομάδες, στο Ηράκλειο, στην ΑΕΚ ,στον Πανιώνιο, θα δουλέψει παντού με πάθος, θα κάνει μεγάλες νίκες, ποτέ δεν θα φτάσει τα επιτεύγματα των Αμπελοκήπων.

Οι αιώνιοι δεν θα τον εμπιστευθούν ποτέ. Ούτε της Θεσσαλονίκης.

Μάταια θα ψάξει να βρει ένα πρότζεκτ που να μπορεί να δουλέψει όπως μόνο αυτός ξέρει. Να βγάλει παίκτες, να διδάξει το σουτ, την πάσα, τα επιθετικά στοιχεία που κάνουν το μπάσκετ ελκυστικό.

Του μένουν οι πρωτιές, ο θαυμασμός για το πόσο πρωτοπόρος υπήρξε τις εποχές που οι δημοσιογράφοι επαινούσαν την άμυνα που φέρνει τις νίκες (φύζικαλ γκέιμ με ολίγη από ΜΜΑ) και το γεγονός που έχει καταγράψει η Στατιστική: ήταν ο πρώτος Έλληνας παίκτης που έβαλε τρίποντο σε διεθνές ματς!

Ένας μεγάλος δάσκαλος του ελληνικού μπάσκετ είναι χωρίς ομάδα. Ίσως όχι για πολύ.