Θα παρουσιάσουμε σε αδρές γραμμές τα τρία απαραίτητα βήματα για τη διαχείριση του άγχους.

1ο Βήμα: Εκπαίδευση πάνω στο Άγχος και την Γενικευμένη Αγχώδη διαταραχή

Όποιο κι αν είναι το είδος της αγχώδους διαταραχής που αντιμετωπίζετε είναι σημαντικό να εκπαιδευτείτε και να κατανοήσετε κάποια βασικά στοιχεία:

1ο Στοιχείο: Το Άγχος είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα εφόσον προστατεύει και βοηθά τον οργανισμό να προσαρμοστεί σε μία απειλή ή σε ένα κίνδυνο. Αυτό σημαίνει ότι στόχος είναι να διαχειριστείτε το άγχος και όχι να το «εξαφανίσετε».
2ο στοιχείο: το άγχος αρχίζει να αποτελεί πρόβλημα όταν το σώμα σας λέει ότι υπάρχει κίνδυνος ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι όταν σκέφτεστε ή αντιλαμβάνεστε ότι είσαστε σε κίνδυνο (ακόμα κι όταν δεν είσαστε) το σώμα σας αντιδρά σαν να ετοιμαζόσαστε να αντιδράσετε απέναντι σε μία απειλή.
Αρχικά λοιπόν κατανοείτε ότι η ανησυχία είναι ένα άβολο αλλά φυσιολογικό συναίσθημα στο σώμα που έχει το όνομα: ΑΓΧΟΣ. Μόλις το εντοπίσετε και το κατονομάσετε τότε ξεκινάτε να το αντιμετωπίζετε. Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσετε την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Όπως σε όλες τις αγχώδεις διαταραχές έτσι και στην γενικευμένη αγχώδη, το άτομο αγχώνεται όταν έρχεται αντιμέτωπο με ερεθίσματα που ενεργοποιούν τις ανησυχίες του.

Το ερώτημα όμως είναι τι ενεργοποιεί την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή; Η απάντηση είναι η αμφιβολία και η έλλειψη σιγουριάς σχετικά με μία κατάσταση, γεγονός, πρόσωπο κ.α. Καθώς δεν είμαστε τελείως σίγουροι για τίποτα, μπορεί και να ανησυχούμε για τα πάντα.

2ο Βήμα: Ο εντοπισμός και η αναγνώριση της ανησυχίας
Τα άτομα με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ανησυχούν συνεχώς σε υπερβολικό βαθμό και αυτό ενεργοποιεί άγχος. Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία χρειάζεται να μάθετε να διαχειρίζεστε αρχικά την ανησυχία σας αναγνωρίζοντας την. Είναι πιθανόν αν σας ρωτήσουν «τι σας ανησυχεί» να μην μπορείτε συγκεκριμένα να θυμηθείτε ή να πείτε μόνο μία έως δύο συνηθισμένες καταστάσεις, ξεχνώντας τα υπόλοιπα. Ο καλύτερος τρόπος είναι η καταγραφή σε ένα «ημερολόγιο ανησυχιών», μέσα στην μέρα σημειώνοντας τι το ενεργοποίησε και το επίπεδο άγχους (%).
3ο Βήμα: Η κατηγοριοποίηση των ανησυχιών
Οι ανησυχίες χωρίζονται σε: προβλήματα του παρόντος (για παράδειγμα: «δεν έχω αρκετά χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς, ιδίως του ρεύματος και του φυσικού αερίου», «έχασα κάποια προθεσμία», «μάλωσα με κάποιον φίλο μου, σημαίνει ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε;» και σε υποθετικές καταστάσεις (για παράδειγμα: «τι θα γίνει αν πέσει το αεροπλάνο;», «αν αρρωστήσω εγώ ή κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο από κορωνοϊό (για παράδειγμα), τι θα συμβεί, θα υπάρξουν επιπλοκές, θα κινδυνεύσει η ζωή μου, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος θα με προστατέψουν τα χάπια ιωδίου ; και πολλά ακόμη ερωτήματα”).

Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ο έλεγχος που μπορείτε να ασκήσετε.

Στα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στο παρόν συνήθως έχετε κάποιον έμμεσο έλεγχο. Για παράδειγμα «διαχείριση των οικονομικών», «οργάνωση προγράμματος».

Στις υποθετικές καταστάσεις δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος. Και η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας είναι εξαιρετικά κρίσιμη.