Άρθρα επί άρθρων, αφιερώματα επί αφιερωμάτων όσον αφορά τις εσωκομματικές διαδικασίες και κυρίως διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί αναρωτιούνται: Άλλαξε η ιεραρχία -επετηρίδα στον ΣΥΡΙΖΑ;

Καταρχάς ο Αλέξης Τσίπρας δε δείχνει καμία διάθεση να τεθεί ούτε καν σε θεωρητική βάση ένα τέτοιο ενδεχόμενο για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Παρά ταύτα επειδή κάποτε κι αυτό θα συμβεί, έχει την αξία του να δούμε ποιοι έχουν ανεβασμένες μετοχές και ποιοι όχι.

Ως Δελφίνος λοιπόν από τον 14ο αιώνα ορίζεται ο διάδοχος του γαλλικού θρόνου. Στην εποχή μας των συλλογικών κομμάτων είναι αυτός που θα διαδεχτεί τον αρχηγό, τον Πρόεδρο, τον Γενικό Γραμματέα, όπως θέλετε πείτε το.

Ένας φεουδάρχης χρησιμοποίησε το δελφίνι ως σύμβολο της εξουσίας του και η περιοχή που όριζε ονομάστηκε δελφινάτο.

Παλιά, ήταν σύνηθες να ορίζουν ως διαδόχους τους γιους τους οι βασιλείς, αυτοκράτορες, χαλίφηδες, σουλτάνοι κτλ. Άλλο που γινόταν της ανωμαλίας στις ίντριγκες και στις μηχανορραφίες για να αλλάξει η διαδοχή, καμιά φορά και η δυναστεία.

Θα μπει ο Αλέξης Τσίπρας σε διαδικασία να “γράψει” σε κάποιον ή κάποια το κόμμα;

Εννοούμε  από αυτούς που τώρα έχει, τους οποίους θα ανακατεύει από καιρό σε καιρό, που θα τους τρελάνει στο διαίρει και βασίλευε, αλλά η φωτογραφία της στιγμής είναι η εξής:

Ο Ευκλείδης που με αστική αυτοπεποίθηση έχει αρνηθεί το ρόλο του δελφίνου (είμαι μεγάλος, πρέπει να αναλάβει νεότερος έχει δηλώσει) παραμένει σταθερή αξία, αλλά με σταδιακά μειούμενη δημοφιλία εντός της προοδευτικής συμμαχίας. Ίσως περιμένει τις συνθήκες να ωριμάσουν, δε χάνει πάντως ευκαιρία να “καρφώνει” τις επιλογές της ηγεσίας που τον βρίσκουν αντίθετο. Έχει κάτι που δεν έχει κανείς άλλος. Εξωστρέφεια και διεθνή παρουσία.

Η Ρένα Δούρου ομοίως έχει υποτιμηθεί, ειδικά μετά την περιπέτεια της στην Αυτοδιοίκηση, δεν παύει όμως να έχει σημαντικό έρεισμα εντός όλων των συνιστωσών. Παραμένει ένα ιστορικό στέλεχος, που μπορεί και να παίξει κάποιο ρόλο στο μέλλον.

Ο Νίκος Φίλης, εκπρόσωπος της παλιάς φρουράς, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να παίξει κάποιο ηγετικό ρόλο μόνος του. Ίσως αν ευνοήσουν οι συνθήκες, ως μέλος μιας τριανδρίας.

Το κλασικό Νο2 στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Νίκος Παππάς. Όλοι μιλούν για τη δικαστική του περιπέτεια και το ρόλο που θα διαδραματίσει αυτή στο μέλλον. Αν τυχόν αθωωθεί θα βγει δικαιωμένος. Αν καταδικασθεί θα είναι διωκόμενος από τους αντιπάλους. Win win κατάσταση, αλλά το πρόβλημα του Νίκου Παππά είναι ότι είναι ταυτισμένος με τον Τσίπρα, σε βαθμό που δεν θα μπορεί να συμβολίσει την όποια αλλαγή. Είναι όμως κυρίαρχος εσωτερικά, κάτι που φάνηκε με την επιλογή Βασιλειάδη και κυριαρχικός ως προς τους έξω. Ήθελε και θέλει το όλον ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν χίμαιρα τώρα πια.

Ο Παύλος Πολάκης θα ήθελε ένα ρόλο διαφορετικό, να είναι το Νο3 για παράδειγμα, ή να είναι ο επικεφαλής του Τομέα Υγείας Πρόνοιας, Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αναβάθμιση όμως δεν προκύπτει από πουθενά και ήταν μάλλον και ο λόγος που διαφώνησε για πρώτη φορά ανοικτά με την επιλογή του Προέδρου: η Σβίγγου ήταν μόνο η αφορμή.

And the winner is: η Έφη Αχτσιόγλου στα 37 της είναι αυτή που η ηγεσία της κλείνει το μάτι πως ίσως κληθεί να πάρει το δαχτυλίδι στο απώτερο μέλλον. Με καλή εικόνα προς τα έξω και αυξανόμενη εσωκομματική απήχηση έχει όλα τα φόντα και αυτή τη στιγμή όπως διαμορφώθηκαν οι εσωκομματικοί συσχετισμοί είναι η πιθανότερη να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα, όταν και αν και εφόσον κάτι τέτοιο χρειαστεί.

Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες εξελίξεις θα είναι μεσο-μακροπρόθεσμες (ωραία λέξη, για να θυμόμαστε τους θριάμβους μας).