Το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης είναι μία διαταραχή που δεν έχει επίσημα αναγνωριστεί ως ιατρική πάθηση. Το χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι η επίμονη και η διαρκής κούραση, που συνοδεύεται από έντονους μυϊκούς πόνους και έλλειψη ικανότητας συγκέντρωσης.

Το άτομο αισθάνεται κόπωση ή εξάντληση ακόμα και με ικανοποιητική ποσότητα ύπνου ενώ μπορεί να εμφανίζει παράλληλα ψυχικές και οργανικές διαταραχές.

Ο καθοριστικός παράγοντας είναι συνήθως ένα στρεσσογόνο γεγονός. Η διάγνωση είναι συχνά δύσκολη καθώς θα πρέπει να αποκλειστούν άλλες παθολογικές καταστάσεις με ανάλογη συμπτωματολογία μέσω εργαστηριακών εξετάσεων.

Έχουν τεθεί για αυτούς τους λόγους δύο βασικά κριτήρια: σοβαρής μορφής κόπωση για ένα διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών που δεν αποδίδεται σε άλλες παθήσεις (π.χ. υποθυρεοειδισμός, διαβήτης, σιδηροπενική αναιμία, καρδιολογικά προβλήματα) και η ύπαρξη τεσσάρων τουλάχιστον από τα ακόλουθα συμπτώματα: α.) δυσκολία στην ικανότητα συγκέντρωσης και προσοχής β.) προβλήματα μνήμης γ.) πόνος στο λαιμό ή τους λεμφαδένες καθώς και συμπτώματα κρυολογήματος (π.χ. χαμηλός πυρετός) δ.) μυϊκή αδυναμία ή πόνος ε.) ημικρανίες ζ.) διαταραχές ύπνου  η.) έντονη κούραση μετά από φυσιολογική δραστηριότητα.

Η πραγματική αιτία του συνδρόμου παραμένει άγνωστη, αν και ενοχοποιούνται ψυχολογικοί, ενδοκρινικοί, γενετικοί, νευρολογικοί και άλλοι παράγοντες για την εμφάνισή του. Τα άτομα με ανάλογη συμπτωματολογία είναι πιο επιρρεπή σε αγχώδεις και συναισθηματικές διαταραχές ενώ υπάρχουν και κάποια χαρακτηριστικά προσωπικότητας όπως η τελειοθηρία που ενισχύουν την εμφάνιση ανησυχίας και στρες στην επίλυση προβλημάτων.

Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει ένα απαιτητικό άμεσο περιβάλλον ή το άτομο το αντιλαμβάνεται με τέτοιο τρόπο. Πιο συγκεκριμένα μπορεί να έχουν αυξημένες προσδοκίες από τον εαυτό τους ή να παρουσιάζουν την τάση να ικανοποιούν τους άλλους παρά τις δικές τους επιθυμίες.

Το σύνδρομο είναι πιο κοινό σε ηλικίες μεταξύ 25 και 35 ετών, με πιο ευάλωτα τα άτομα που ανήκουν σε ομάδες υψηλής μόρφωσης.

Η θεραπεία θα πρέπει να είναι ολιστική αν και αντιμετωπίζονται περισσότερο τα συμπτώματα που εμφανίζονται. Το άτομο ενθαρρύνεται να μειώσει την ένταση δραστηριοτήτων ή της εργασίας, το ψυχολογικό στρες που βιώνει, να εντάξει την ήπια φυσική δραστηριότητα και την χαλάρωση, να βελτιώσει την διατροφή του και να μάθει πιο αποτελεσματικούς τρόπους επίλυσης ή διαχείρισης προβλημάτων.

Ο ψυχολόγος θα αναζητήσει τις πιθανές αιτίες του φαινομένου βοηθώντας το άτομο να τις αντιμετωπίσει μέσω τεχνικών όπως η χαλάρωση, ο έλεγχος της αναπνοής, η νοερή απεικόνιση, η αναδόμηση των πεποιθήσεων, ο έλεγχος της αξιοπιστίας των σκέψεων, η ενθάρρυνση και άλλες.