Σε ένα χρόνο δεν αλλάζει τίποτα, σε δέκα χρόνια τα πάντα.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, χάνονται μέσα στη φθορά του χρόνου και στην ουσία αποτελούν μία μοναδική στιγμή στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, κατά την οποία ο δικομματισμός πήγε περίπατο.

Εν πολλοίς όλοι ρίχνουν το “φταίξιμο” για την εκλογική συμπεριφορά στο Μνημόνιο. Όμως Μνημόνιο είχαμε και ένα μήνα μετά, όπου ο δικομματισμός αποκαταστάθηκε, με τον ένα πόλο να μην είναι πια το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκτοξεύτηκε ως δεύτερο κόμμα.

Αυτό που ξεχνούν πολλοί εντέχνως είναι πως οι βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 διεξήχθησαν από την Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου.

Μία Κυβέρνηση χωρίς καμία νομιμοποίηση στο εκλογικό σώμα, μία Κυβέρνηση που προέκυψε από τη στιγμή που η Κυβέρνηση ΓΑΠ πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και ο Πρωθυπουργός αντικαταστάθηκε από τον προπονητή των Βρυξελλών και του ΔΝΤ (λέγε με Αγγέλα)

Πρώτο κόμμα ήλθε η Νέα Δημοκρατία με 18,85% και 108 έδρες, ένα ιστορικό χαμηλό που δεν έχει ξανασυμβεί. Η αλήθεια είναι πως οι επιτελείς στη Ρηγίλλης έλεγαν σε όλους τους τόνους πως θα έχουν χαλαρά ένα 30%. Συνέβη αυτό, ένα μήνα μετά, δεν είχαν τελείως άδικο.

Δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,78% και 52 έδρες, ο οποίος είχε στο νου του περισσότερο να υπερκεράσει το ΠΑΣΟΚ, παρά να είναι πρώτο κόμμα. Τα κατάφερε και μετά από 3 χρόνια στην αξιωματική αντιπολίτευση θα θριαμβεύσει το 2015.

Τρίτο κόμμα το  ΠΑΣΟΚ με 13,18% και 41 έδρες, από το 44%! Μάλλον δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε μια τέτοια όχι απλή πτώση, αλλά καταβαράθρωση. Εδώ φάνηκε πως οι εξαρτημένοι από το Κράτος ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ως Δ.Υ. ή με κρατικοδίαιτες εταιρείες δεν του γύρισαν απλά την πλάτη, έφυγαν οριστικά.

Αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι το  10,62% και 33 έδρες των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, που παίρνοντας την αντιμνημονιακή ρητορική του 2010 της ΝΔ, κυριολεκτικά τρύπησε το ταβάνι. Θα δικαιωθεί το 2015 συμμετέχοντας σε συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ με πολύ χαμηλότερο ποσοστό, μια συμμαχία που είχε ήδη κλείσει από το 2012. Επικές οι αναφορές στους Ρόθτσιλντ (φωτό)  από τον αρχηγό Πάνο.

Το ΚΚΕ με 8,48% και 26 έδρες, ανέβηκε αλλά δεν έδειξε καμία δυναμική, παρά το ότι ήταν το πρώτο κόμμα που αντέδρασε άμεσα με πορείες στα Μνημόνια.

Έκτο κόμμα η Χρυσή Αυγή, που από το πολιτικό περιθώριο βρέθηκε με 6,97% και 21 έδρες. Ελάχιστοι λένε πια πως ψήφισαν το 2012 το φασιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου, τότε ήταν της μόδας, ειδικά στις μικρές ηλικίες, αλλά και στον καλλιτεχνικό χώρο!

Το κατώφλι της Βουλής διέβη και η Δημοκρατική Αριστερά με 6,11% και 19 έδρες. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη θα συμμετάσχει στην τρικομματική μετά από ένα μήνα, τη στιγμή εκείνη στέρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ ένα ποσοστό περί το  20%, που ίσως τον είχε φέρει στην εξουσία τρία χρόνια νωρίτερα.

Η κατανομή των εδρών έγινε με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής ενώ η αποχή άγγιξε το 34,88% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών δεν έγινε δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης και έτσι σχηματίστηκε η Υπηρεσιακή κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου, που ο οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Το συμπέρασμα από την παραπάνω παράθεση στοιχείων, είναι πως για το αποτέλεσμα των εκλογών υπεύθυνο δεν ήταν το Μνημόνιο. Δεν ήταν το κυρίαρχο.

Αυτό που έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο, ήταν το γεγονός πως η Ελλάδα έγινε μπανανία, πως οι ξένοι επενέβησαν με τρόπο αποικιοκρατικό στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας, διορίζοντας μια Κυβέρνηση με έναν τεχνοκράτη επικεφαλής.

Δεν υπήρχε προηγούμενο στα τότε 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι ψηφοφόροι αισθάνθηκαν κάτοικοι προτεκτοράτου και αποτέλεσμα ήταν ο πολυκατακερματισμός της ψήφου.

Επιλογές έξαλλες, σε ένα σκηνικό που θα ζήλευε και ο Πιουριφόι, ένα κράτος σε ανάγκη, όπου οι δανειστές έλεγχαν τα πάντα, σαν να μπήκαμε σε χρονομηχανή και πήγαμε στον 19ο αιώνα, όταν οι Αγγλογάλλοιι απέκλειαν το λιμάνι του Πειραιά, όταν χρωστάγαμε χρήματα ακόμη και σε ιδιώτες, ή όταν η Κυβέρνηση έπαιρνε μια απόφαση που δεν τους έβρισκε σύμφωνους.

Αυτές ήταν οι εκλογές του Μαΐου του 2012, για τις οποίες οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν διάφορα και ας αναλογιστούμε πως στην Ελλάδα την Ιστορία είθισται να τη γράφουν οι (στρατηγικά) ηττημένοι!

Πάντως για τη Μέρκελ, που πάτησε στο λαιμό την Ελλάδα επί χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή ήταν τόσο συγκαταβατική με τη Ρωσία η ιστορία ξαναγράφεται!