Εν μέσω θέρους, υποκλοπών (συνακροάσεων ακούγεται πιο όμορφο) οιμωγών κι αναστεναγμών τα διεθνή παπαγαλάκια μίλησαν και δεν είπαν καλό χειμώνα.

Προεξοφλούν πως σε δέκα χρόνια θα έχουμε τα ίδια θέματα: είδαν ξαφνικά τα διαγράμματα με τους τόκους και τα δάνεια και μας λένε πως το 2033 θα έχουμε πρόβλημα. Κι όλα αυτά μέσα σε πρωτοφανείς διεθνείς κρίσεις. Όταν δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει το χειμώνα, καίγονται για μετά από 11 χρόνια…

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός, μιας και οι ανολοκλήρωτοι πόθοι κύκλων των Βρυξελλών και αλλαχού, επιθυμούν ένα απλό πράγμα για την Ελλάδα: Κυβέρνηση Τεχνοκρατών που θα δίνει μόνο λογαριασμό στην Κομισιόν και στο Βερολίνο.

Γιατί ας μην κάνουμε λάθος: η όποια ελληνική εκλεγμένη Κυβέρνηση, μπορεί να είναι καλή ή κακή, αδιάφορη ή διεφθαρμένη, καταστροφική ή της προόδου, στο τέλος της ημέρας και της τετραετίας δίνει λογαριασμό στον ελληνικό λαό.

Ο Hugo Dixon λοιπόν ανησυχεί σφόδρα για την Ελλάδα, τη στιγμή που κανείς δεν μας μιλά για τα δημοσιονομικά των άλλων εταίρων.

Είναι διάφανα κρίνα, απόλυτα ελεγμένα όλων των άλλων και τα στραβά όλα είναι της Ψωροκώσταινας που μοιράζει λεφτά και πάει για έλλειμμα πρωτογενές 3,5%.

Τι κι αν ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ έπεσε 4 μονάδες, το μήνυμα πρέπει να σταλεί: βγήκατε από την ενισχυμένη εποπτεία, αλλά εμείς παραμένουμε οι ελεγκτές σας (μπαμπάδες σας) εις το διηνεκές.

Ασφαλώς όλα αυτά επικοινωνούνται και από τους θεωρητικούς των Μνημονίων στην Ελλάδα. Οι καλοί κι αγαθοί συμπατριώτες μας συμβάλουν στο παρασκήνιο και στοχευμένα στο κλίμα κατά της χώρας.  Κι άμα ποτέ γίνει Κυβέρνηση τεχνοκρατών θα είναι διαθέσιμοι με καινούργια κοστούμια και ταγέρ.

Βέβαια εμείς μπορούμε να ψηφίζουμε ό,τι γουστάρουμε (Γιάνη, Βελό, τον κοντό) και πολύ καλά κάνουμε, αλλά ας έχουμε υπόψη μας πως από τις εκλογές πρέπει να βγει βιώσιμη Κυβέρνηση που θα έχει ως στόχο κύριο να είναι σοβαρή: αν αυτό υπάρχει, οι λύσεις θα βρεθούν σε κάθε επίπεδο. Ας είναι και τρία βήματα μπροστά, δύο πίσω.

Αν η Κυβέρνηση αμολά αετό, στην καλούμπα θα γράφει ξένοι πιστωτές, Μνημόνια, ΔΝΤ και λοιποί συγγενείς.

Και κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο των πολύχρωμων ποσοστών των εκλογικών αναμετρήσεων, θα εμφανίζονται εναλλάξ οι τόσο γνώριμες μορφές του Τόμπσεν και της Βελκουλέσκου.