Ο Κώστας Καραμανλής έχει μια απίστευτη ευχέρεια λόγου. Ξέρει πότε να μιλήσει, ποιες λέξεις να τονίσει, ακόμη και οι παύσεις του είναι δουλεμένες στην προπόνηση. Παίζει και εκτός έδρας καλά, στην Κρήτη.

Έχει εμπειρία, είναι παλιός, ξέρει άριστα πως να απευθύνεται στο ευρύ κοινό και πως να χτυπά έμμεσα αυτούς που έχει βάλει στο στόχαστρο. Από την εποχή άλλωστε που έλεγε σαν πρώιμος Αλέξης “αρχιερέα της διαπλοκής” τον Κώστα Σημίτη, έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια.

Στη χθεσινή του τοποθέτηση για την οποία όλοι σήμερα μιλούν σε γραφεία, σπίτια, εξοχικά, καφενεία, περίπτερα, εμποροραφεία και λοιπά μαγαζιά λιανικής έδωσε ρέστα. Έμμεσα και με το γάντι “έσφαξε” τόσο καλά την Κυβέρνηση στο υπογάστριο και σε τέτοιο βαθμό, που ο κύριος Τσίπρας ούτε να φανταστεί δεν μπορεί. Ο λόγος του είναι καταγγελτικός, του ΚΚ έχει ουρές και υπονοούμενα ανάμεσα στις λέξεις.

Ωραία τα είπε λοιπόν, συμφωνεί και η Κυβέρνηση με την τοποθέτηση του, όπως επίσημα μας ενημέρωσε ο κύριος Σκέρτσος. Για τις παρακολουθήσεις τα έχουμε πει, δεν έχει προκύψει κάτι νέο που να απαιτεί νέο σχολιασμό, οπότε θα θέλαμε να σταθούμε στην αρχική παράγραφο της ομιλίας Καραμανλή, όταν δηλαδή μίλησε δια του Τσώρτσιλ για ακεραιότητα.

Και δια της πολύ σωστής επισημάνσεως για την ακεραιότητα θυμηθήκαμε λίγα περιστατικά της διακυβέρνησης ΚΚ, που κράτησε 5 1/2 χρόνια παρότι νίκησε δύο σερί εκλογές το 2004 και το 2007.

Τουτέστιν Σαμαράς και Μητσοτάκης έχουν ήδη κυβερνήσει αθροιστικά περισσότερο, έχοντας από μία νίκη. Άρα η θητεία του Καραμανλή ήταν περίπου μια πενταετία, ίσως λέμε και πολύ. Το 2004 που ανέλαβε περίμενε την απογραφή κανά εξάμηνο για να δει τι παρέλαβε, λες κι η χώρα ήταν αποθήκη ιματισμού και αυτός νέος έφεδρος αξιωματικός που τη χρεωνόταν.  Το 2009 είχε παραιτηθεί  πολύ πριν το ανακοινώσει, όλα τα μέσα το έγραφαν, ανακοίνωσε πρόωρες στο τέλος του καλοκαιριού: οι χειμώνες μπροστά θα ήταν ατελείωτοι για χρόνια, αλλά αυτός δεν έχει καμία ευθύνη. Παρέδωσε στον επόμενο.

Ήταν δύο λαμπρές θητείες που ξεκίνησαν με το κάρφωμα των νταβατζήδων, ήταν η εποχή της δικής του αποθέωσης. Ο λαός ήξερε πως θα περάσουν άσχημα οι έχοντες και κατέχοντες, ενώ οι επιχειρηματικές οικογένειες έβαζαν το διαβατήριο στο στόμα για να φύγουν, να αποφύγουν τον οδοστρωτήρα Κώστα, τον λαϊκό ήρωα, τον Ρομπέν των (Καμένων) & των Δασών, τον Ζορό της Ραφήνας.

Επίσης το κόσμος τον δόξασε όταν μονιμοποίησε δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους – ρουσφέτια του ΠΑΣΟΚ. Ήταν καλός άνθρωπος, τους έβγαλε από την ομηρεία.

Στο διάγραμμα του χρέους (που μας έχουν στείλει καμιά δεκαριά αναγνώστες από χθες) δε θα αναφερθούμε, τα λέει όλα η εκθετική αύξηση.

Ούτε για το Βατοπέδι θα πούμε κάτι, δεν προέκυψε άλλωστε κάτι επιλήψιμο. Ένα μεγα-ρουσφέτι ήταν κι αυτό, έμπλεξε η φάση με τα νόμιμα και τα ηθικά.

Ούτε σε πρόσωπα θα αναφερθούμε, αγαθούς αλογομούρηδες, πονηρούς κοντούς, τρυφηλούς γόνους κι άλλους της πιάτσας λαϊκούς που ανήλθαν αργά και μεθοδικά στην κομματική επετηρίδα, την οποία ο ΚΚ  τηρούσε ευλαβικά. Δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης μνείας. Ούτε για το πόθεν έσχες όλων αυτών με κάτι φτωχο-βίλες στο πουθενά.

Δεν θα σταθούμε ούτε στιγμή στην τρίτη καραμανλική συνιστώσα της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Θα μιλήσουμε για ακεραιότητα: Να ρίξουμε φως, περισσότερο φως και στην περίοδο που ο ΚΚ ήταν Πρωθυπουργός!

Να αναλάβει μια επιτροπή την αποτίμηση της περιόδου, που ήταν η τελευταία των παχέων αγελάδων. Οι πολιτικές ευθύνες ξεπληρώθηκαν, ποινικές δεν υπάρχουν λόγω ακεραιότητας και παραγραφής, δεν μας εμποδίζει τίποτα να εξετάσουμε την περίοδο εκείνη ανεπηρέαστοι από την πολιτική συγκυρία.

Ξέρετε εκείνα τα χρόνια οι Τράπεζες έδιναν στεγαστικά, διακοποδάνεια, γκομενοδάνεια, γεροντοκοδάνεια δια τηλεφώνου. Μοίραζαν χρήμα αφειδώς. Μια ζωή την είχαμε τότε. Με τα Μνημόνια μετά ζήσαμε μια δεύτερη, άλλη ζωή.

Τα δημοσιονομικά δε βαριέσαι ήταν, διέλυσαν και κάτι ξεπερασμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τα λαμόγια στην αγορά έκαναν πάρτι μέχρι να τους ξανασυστήσουν.

Αλλά ποιος τα θυμάται αυτά, εδώ υπάρχει το Βουκουρέστι, κάτι σαν τη δική του συνθήκη των Σεβρών. Μετά ήλθαν οι Πρέσπες, μια σύγχρονη Λωζάννη στο περίπου.

Άρα με μια θητεία που δε χάλασε χατίρι, είναι λογικό ο κόσμος να τον αγαπά. Δε δυσαρέστησε κανέναν, δεν ήταν του χαρακτήρα του. Έστρωσε χαλί και για τον Αλέξη: “τον μικρό τον πάω” είχε πει σε ανύποπτη στιγμή”. Ο μικρός δεν το ξέχασε είναι ευγνώμων εις το διηνεκές.

Οπότε ωραία τα λέει ο πρώην Πρωθυπουργός, εργάστηκε για την ελευθερία του λόγου άλλωστε, ίσως σε ποιο στενό κύκλο τα περί ακεραιότητας και στο κοινό να βρίσκεται και το “παχύ μουστάκι”, να είχαν μεγαλύτερη επιδραστικότητα.

Διότι η θητεία του Κώστα Καραμανλή θα θυμίζει για πάντα την άλλη ατάκα του θείου Ουίνστον: “Ο Κολόμβος όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και, όταν έφτασε, δεν ήξερε που βρισκόταν”.

Έτσι κι ο ΚΚ: δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε δεν κατάλαβε πως ήταν απέξω από ένα κτήριο που έγραφε IMF.

Δεν μπήκε μέσα, έφυγε, άφησε το αγόρι που γεννήθηκε στη Μινεσότα να μπει, ήξερε καλύτερα τα εγγλέζικα.

Ο ηγέτης μπήκε έκτοτε σε αφωνία, αφήνοντας πίσω του τριχίλιαρα σε όσους έκαναν τον κόπο να περάσουν από γκισέ τράπεζας, τρομαγμένοι από τις φωτιές στα δάση που είδαν στην TV.

Έφυγε με το κεφάλι ψηλά: είχε επανιδρύσει το κράτος.