Μια πολύ καλή ταινία για τους λάτρεις του Β΄ΠΠ και της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Το καλοκαίρι του 1944 η πλάστιγγα του πολέμου έχει γείρει, όμως η γερμανική πολεμική μηχανή λειτουργεί κανονικά.

Στο κέντρο της ιστορίας η Πολωνία, που η εισβολή των γερμανικών δυνάμεων σε αυτή έγινε η αφορμή για την κήρυξη του πολέμου.

Η εξόριστη πολωνική Κυβέρνηση βρίσκεται στο Λονδίνο, ενώ οι αντιστασιακές ομάδες προετοιμάζονται για το χτύπημα προς τους Γερμανούς, την ώρα της αποχώρησής τους.

Έχει προηγηθεί η βίαιη καταστολή της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον αγγελιοφόρο, ο οποίος κομίζει μικροφίλμ και τη ρητή εντολή να μην προχωρήσουν σε ένοπλη σύγκρουση οι Πολωνοί αντάρτες.

Οι ιθύνοντες της Πολωνίας στο Λονδίνο έχουν πλήρη εικόνα: η χώρα τους θα περιέλθει στο σοβιετικό μπλοκ μεταπολεμικά. Οι Βρετανοί τους το έχουν πει κατάμουτρα: τον πρώτο λόγο στη χώρα τους θα έχει ο Στάλιν

Άρα η όποια εξέγερση μόνο καταστροφή και χιλιάδες θύματα θα φέρει.

Οι Γερμανοί γνωρίζουν την ύπαρξη του αγγελιοφόρου και τον κυνηγούν σε όλη τη χώρα.

Θα καταφέρει αυτός να στείλει το μήνυμα στους σωστούς αποδέκτες;

Θα καταλάβει το ρόλο πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών που όλως τυχαίως τους βρίσκει διαρκώς μπροστά του;

Αυτά διαπραγματεύεται η ταινία, η ιστορική αλήθεια όμως είναι πως την 1η Αυγούστου του 1944  40.000 εθελοντές που δήλωναν πίστη στην εξόριστη κυβέρνηση της ελεύθερης Πολωνίας, με έδρα το Λονδίνο, ξεσηκώθηκαν και βρήκαν απέναντί τους 16.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ και άνδρες των Ες Ες, οι οποίοι όμως ενισχύθηκαν πολύ γρήγορα. Εκείνη την εποχή η Γερμανία οπισθοχωρούσε και στο ανατολικό μέτωπο. “Οι Γερμανοί ήθελαν να ισοπεδώσουν την Βαρσοβία και να τη μετατρέψουν σε φρούριο, ενώ εμείς θέλαμε να τους εμποδίσουμε και να κερδίσουμε την ελευθερία μας μια ώρα αρχύτερα”, λέει ο Λέτσεκ Ζουκόφσκι, επικεφαλής της μεγαλύτερης πολωνικής οργάνωσης βετεράνων, ο οποίος στα 15 του χρόνια συμμετείχε στην εξέγερση.

Η εξέγερση της Βαρσοβίας ταίριαζε στα σχέδια των Γερμανών, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία υψηλόβαθμων στελεχών των Ναζί και αποτυπώνεται και στην ταινάι.

Ο τότε ηγέτης των Ες Ες Χαινριχ Χίμλερ έγραφε στον Χίτλερ, μεταξύ άλλων, τα εξής: “Φύρερ μου, είναι πραγματική ευλογία αυτό που κάνουν οι Πολωνοί. Εμείς θα τις υπομείνουμε τις πέντε, έξι εβδομάδες αλλά μετά θα έχει αφανιστεί ολόκληρη η Βαρσοβία, η κεφαλή, η ιντελιγκέντσια ενός λαού 16 ή 17 εκατομμυρίων”. Ήδη τις πρώτες μέρες της εξέγερσης οι Ναζί είχαν εκτελέσει περισσότερους από 15.000 αμάχους!

Οι εξεγερθέντες ήλπιζαν σε βοήθεια από τους Συμμάχους. Οι Δυτικοί επιχείρησαν να τους εφοδιάσουν από αέρος με όπλα, πυρομαχικά και τρόφιμα αλλά οι περισσότερες ρίψεις με αλεξίπτωτο δεν βρήκαν στόχο. Όσο για τον Κόκκινο Στρατό, μπορεί να προήλαυνε στο ανατολικό μέτωπο αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε άτακτη υποχώρηση αλλά πλησιάζοντας στη Βαρσοβία σταμάτησε στην αντίπερα όχθη του ποταμού Βιστούλα και απλά παρακολουθούσε τις συγκρούσεις Γερμανών και Πολωνών ανταρτών.

Ο Στάλιν δεν είχε κανένα συμφέρον να βοηθήσει τον αποκαλούμενο “πατριωτικό στρατό” της Πολωνίας, που ορκιζόταν πίστη σε μία εξόριστη, αντικομμουνιστική κυβέρνηση.

Μετά την οριστική καταστολή της εξέγερσης η Βαρσοβία ισοπεδώθηκε με προσωπική διαταγή του Χίτλερ. Εννέα στα δέκα κτίρια ανατινάχθηκαν, μεταξύ αυτών το παλαιό Βασιλικό Ανάκτορο, όλα τα βιομηχανικά κτίρια της πόλης, καθώς και όλες οι γέφυρες στον ποταμό Βιστούλα. Το φθινόπωρο του 1944 μόλις λίγες χιλιάδες άνθρωποι από το ένα εκατομμύριο τον Ιούλιο είχαν απομείνει να ζουν στα ερείπια.

Η Πολωνία θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για ακόμη μία φορά, πληρώνοντας τη γεωγραφική της θέση, τον πόλεμο Γερμανίας-ΕΣΣΔ, ίσως ακόμη και τις επιλογές της σε κρίσιμα σημεία.

Η αγριότητα και βαναυσότητα της καταστολής της εξέγερσης του 1944 βαραίνουν ακόμη και σήμερα τις γερμανοπολωνικές σχέσεις.