Όλα παιδιά έχουν λεχθεί, ειπωθεί, υπονοηθεί στα ΄90ς.

“Η μέρα της μαρμότας” είναι μια κλασική ταινία για την οποία έχουμε ξαναγράψει.

Κάναμε όμως λάθος. Η χώρα της μαρμότας τελικά δεν είναι τόσο η Ελλάδα, είναι δηλαδή ως προς τις δομές εξουσίας και τις νοοτροπίες, αλλά η Βρετανία μας ξεπέρασε. Έχει μπει στην τέλεια λούπα.

Κάθε μέρα στις 6:00 με καινούργιο, φρέσκο του κουτιού Πρωθυπουργό, αναζητά να προχωρήσει στο μέλλον. Ο Μπόρις, η Τρας, τώρα ο αγαπημένος της Γκόλντμαν Σακς.

Και έχει αξία να θυμίσουμε ποιοι έβαλαν την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία σε αυτή τη δεινή θέση.

Είναι οι λαϊκιστές των Τόρις, η πτέρυγα που σκίστηκε να αποσχιστεί το Νησί από την Ευρώπη. Που καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης από την αθρόα μετανάστευση, που έπεισαν πλατιές μάζες πως φταίει η Ευρώπη και η παγκοσμιοποίηση για τα δεινά τους. Γιασασίν στους μάγκες που πρωτοστάτησαν στην έξοδο και τώρα ιδιωτεύουν

Brexit έσπειρες, Brexit θα λάβεις.

Να το ολοκληρώσει λέει πήρε εντολή ο Μπόρις. Ποιοι θα πληρώσουν τη μετάβαση δε λένε. Οποία έκπληξη τα χαμηλά, τα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Κάτι μας θυμίζει;

Δε θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνιο οι Άγγλοι, οπότε διάλεξαν Brexit για να έχουν να πορεύονται.

Συλλογική αυτοκτονία δεν υπάρχει. Ούτε διάλυση. Τα κράτη εξακολουθούν να υπάρχουν. Με κομμένα φτερά, με άλλες προοπτικές, με δυστυχία για τους πολίτες, αλλά υπάρχουν. Δεν πεθαίνουν.

Η Βρετανία δανείζεται με αίμα πια, τα επιτόκια θυμίζουν χώρα σε πρόγραμμα. Η “ανεξαρτησία” του Brexit απαιτεί θυσίες. Και πειράματα. Ο καθένας έχει μια φανταστική πολιτική να εφαρμόσει, που όμως την απορρίπτει η πραγματικότητα, ακριβώς γιατί είναι φανταστική, του θερμοκηπίου, του εργαστηρίου.

Και ας μην έχουμε αυταπάτες. Η Βρετανία είναι τόσο μεγάλη που ότι συμβαίνει εκεί επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα όλο το παγκόσμιο χωριό.

«People are morons» είναι η μόνιμη ατάκα που έχει στο μυαλό του ο Μάρεϊ στη μέρα της μαρμότας και η εκδρομή στο Punxsutawney δεν πρόκειται να του την αλλάξει.

Η Βρετανία είναι μια κωμόπολη που από αυτοκρατορία έγινε «asshole of the world», με κόσμο που σαφώς δεν είναι του επιπέδου του Σούνακ.

Η  Τρας μέσω ενός «μίνι-προϋπολογισμού» σχεδίασε  να χάσει δεκάδες δισεκατομμύρια λιρών μέσα από φορολογικές περικοπές μαζί με ένα τεράστιο πρόγραμμα επιδοτήσεων ενέργειας. Οι αγορές ξεκίνησαν αναταραχή και τελικά την οδήγησαν με ασφάλεια στην ακτή. Το πηδάλιο με συνοπτικές διαδικασίες δόθηκε σε άλλον.

«Μέρα (θητεία) είναι και θα περάσει» φαίνεται να είναι η σκέψη που δίνει κουράγιο στον Phil που δεν θέλει να μείνει  ούτε λεπτό παραπάνω. «Chance of departure today: 100%» ανακοινώνει στην ευγενική ιδιοκτήτρια του ξενώνα και φεύγει για να εκτελέσει, χωρίς καμία διάθεση, το καθήκον του.

Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και όταν ξεμπερδεύει με το ανόητο τελετουργικό της μαρμότας (κάτι σαν τις διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού στους Τόρις) δεν μπορεί να αφήσει το Punxsutawney-μια χιονοθύελλα μπλοκάρει τους δρόμους και ο Phil αναγκάζεται να επιστρέψει στον ξενώνα, ελπίζοντας πως η νύχτα του θα περάσει ανώδυνα, με τη βοήθεια μερικών Hustler Magazine.

Θα είναι ο Σούνακ αυτός που θα σπάσει τη λούπα;

Δύσκολο, μιας και θα του πάρει καιρό να ανακαλύψει τα γαλλικά και το πιάνο.

Έχει το πολύ δύο χρόνια. Οι Εργατικοί είναι με το ένα πόδι στην εξουσία, η μαρμότα όμως ίσως αργήσει να φέρει την Άνοιξη.

Αν ως το 2030 ισορροπήσουν οι Βρετανοί θα είναι καλά.

Ως τότε βέβαια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, αλλά να βρεθεί Άγγλος πολιτικός να προσεγγίσει την Ευρώπη είναι λιγότερο πιθανό από το να βρεθεί μαρμότα στο Ελληνικό τον Φεβρουάριο.