Οι φήμες μένει να επιβεβαιωθούν, αλλά όλο και περισσότεροι μιλούν για μια αλυσίδα γεγονότων τους επόμενους μήνες, που θα μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας.

Η ιστορία με την Εύα Καϊλή, είναι απλά ο πρόλογος μιας επιλογής να καθαρίσει “η ήρα από το στάρι”.

Είναι η επιλογή του συστήματος αν θέλετε να σεντράρει κάποιους για να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Όπως στο Ευρωκοινοβούλιο είναι αδύνατο το Κατάρ να προσέγγισε και να έβαλε στο τσουβάλι μόνο 4-5 άτομα , έτσι και στο δικό μας Κοινοβούλιο είναι αδύνατο να έχει ποινικές ευθύνες μόνο ο Πάτσης.

Οι ελεγκτικές αρχές θα έχουν πολύ δουλειά και κυρίως το καθήκον να αποδείξουν ποιοι και γιατί είναι ένοχοι.

Οι εποχές που κάποιοι ένιωθαν στο απυρόβλητο, μοιάζουν να τελειώνουν.

Όσοι κυνηγήθηκαν, αδικήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν ή απλά αγνοήθηκαν επιδεικτικά από φαύλα, αργυρώνητα “συστημάκια” λαοπρόβλητων αιρετών μιας και τόλμησαν να τους αντισταθούν, ίσως νιώσουν μια δικαίωση, αλλά για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ.

Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ πάλι, πάει για το περιβόητο “πέτρωμα”. Είχε μια ευκαιρία με νέο, άφθαρτο αρχηγό και τα χρόνια να έχουν περάσει. Μέχρι και τα καλαμπούρια τύπου επί ΠΑΣΟΚ τρώγαμε με χρυσά κουτάλια ήταν υπέρ του. Όχι πια.

Το Κίνημα δείχνει για ακόμη μια φορά πως έχει εγγενή την τάση για διαφθορά, όταν το πιο προβεβλημένο στέλεχος της νέας γενιάς κατηγορείται για προπαγάνδα υπέρ του Κατάρ με το αζημίωτο.

Το πρόβλημα επίσης είναι πως ακόμη κι αν δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης πως η Καϊλή ήταν ο δούρειος ίππος της ΝΔ, οι διαδρομές, οι πολιτικές και λοιπές σχέσεις είναι γνωστές στο Πανελλήνιο.

Δεν μπορείς να την εμφανίσεις ως μια πολιτικό που είχε μπει στην άκρη από το κόμμα. Δεν πείθεις κανένα.

Το θέμα δεν είναι όμως πια η Καϊλή, η οποία θα αντιμετωπίσει συγκεκριμένες κατηγορίες και η οποία εννοείται πως δηλώνει αθώα.

Το θέμα είναι οι άλλοι “αθώοι”. Αυτοί που έχουν το θράσος να μας κουνούν και το δάχτυλο.

Η επιχείρηση “καθαρά χέρια” έρχεται!

Οπότε, πάρτε ποπ κορν και καθήστε σε ντιβάνια, καναπέδες, πολυθρόνες, καρέκλες.

Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι σαν τη βλακεία: δεν έχει όρια.