Ο Μαραντόνα, ο Πλατινί, ο Ζίκο και ο Μπούμκα ταυτόχρονα της αθλητικής δημοσιογραφίας. Με μια ευρύτατη παιδεία, οι περιγραφές του είναι μνημειώδεις, μιας και συχνά ο λόγος του ξέφευγε από το ποδόσφαιρο.

Σε ημέρες Μουντιάλ (το λες και σύμπτωση) θα φύγει από τη ζωή πλήρεις ημερών στα 91 του ο τεράστιος Γιάννης Διακογιάννης.

Το φίλαθλο κοινό, όλη η Ελλάδα δηλαδή, τον θυμάται στα Μουντιάλ, όμως το καλύτερο του ήταν ο κλασικός αθλητισμός. Εκεί κι αν έδινε ρέστα!

Το τελευταίο του Μουντιάλ ήταν στη Γαλλία το 1998, όμως στην απόλυτη ακμή του ήταν στα ΄80ς, όπως στον τελικό του 1982 μεταξύ Ιταλίας και Δυτικής Γερμανίας.

Είχε τεράστιο ατού μια βαθιά επιβλητική φωνή, ξέροντας πότε και για πόσο να ανεβάζει τους τόνους στην περιγραφή, όχι όπως σήμερα που με το που θα μπει η μπάλα στη μεγάλη περιοχή, κάποιοι κάνουν σαν παλαβοί (ας μην πούμε ονόματα, να μη θίξουμε κανέναν, αλλά ρε παιδιά εσείς  που μεταδίδετε, δείτε και λίγο Διακογιάννη, η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πια άπειρη).

Ο Διακογιάννης δεν ήταν απλά πολύ μπροστά για την εποχή του. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του, με τα μέσα που είχε, ήταν παραπάνω από εξαιρετικό.

Κοσμοπολίτης, σπουδαγμένος στη Γαλλία, με βαθιά παιδεία την οποία και δεν επιδείκνυε, ήταν αγαπητός από όλους και κυρίως από τον κόσμο.

Μπορούσε να παίζει Αλγερία – Χιλή και να κάνει τέτοια ανάλυση της εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής κατάστασης των δύο χωρών, που δεν υπήρχε αλλού στην τηλεόραση των δύο καναλιών και των αρκετών εφημερίδων της εποχής.

Διότι ο λαός που τον αγαπούσε τρελά ξέρει. “Ο Διακογιάννης, ο Σωτηρακόπουλος και μετά το χάος” είχε πει κάποιος κάποτε για τους σχολιαστές αγώνων. “Α, και στο μπάσκετ ο Συρίγος”.

Και βέβαια ο παρουσιαστής της “Αθλητικής Κυριακής” για πολλά χρόνια, της εκπομπής το σήμα της οποίας σας θυμίζει πως είστε αδιάβαστοι για αύριο, αλλά μην ανησυχείτε, αν θυμάστε τον Διακογιάννη, μάλλον έχετε τελειώσει το σχολείο, ακόμη κι αν πήγατε νυχτερινό και σε μεγαλύτερη ηλικία.