Θα έχουν πάντα τη Μόσχα οι Γάλλοι.

Στη Ντόχα άλλαξαν τα κόζια.

Για να αλλάξουμε λίγο το κλίμα μια φωτό από τον Ιούλιο του 2018 (έχουμε ήδη δύο Μουντιάλ ως site, θέλουμε ακόμη δέκα για να φτάσουμε τον δαικηρυγμένο στόχο των 12 Παγκοσμίων Κυπέλλων και μετά θα κλείσουμε την Α΄ Περίοδο που έλεγαν παλιά τα περιοδικά) .

Έμοιαζε ο τελικός με αυτόν του 1998. Έτσι είπε ο σπίκερ Στέλιος κι όντως μια ομάδα υπήρχε στο γήπεδο, η Αργεντινή είχε τον Ντι Μαρία φρέσκο να κάνει όργια από αριστερά.

Τα κόζια άλλαξαν όταν βγήκε ο  λιπόσαρκος Αργεντίνος και ο Ντεσάμπ θυμήθηκε πως έχει τον Κομάν στον πάγκο, που άλωσε τη δεξιά πτέρυγα της Αργεντινής και το ματσάκι έγινε 2-2 πριν γίνει επίκληση στο θεό Ντιέγκο.

Αυτό που κάνει ο Εμπαπέ στο 2-2 μόνο ο Αλεξανδρής, ο Αναστόπουλος και ο Βαζέχα μπορούσαν να το κάνουν.

Τότε το ματς θύμισε τον τελικό του 1986. 2-0 η Αργεντινή, 2-2 η Γερμανία με Φέλερ και Ρουμενίγκε, το 3-2 του Μπουρουσάγα του ορίτζιναλ (όχι του Μπουρούση) έλειπε.

Τελικά έγινε στην παράταση και με 3-3 πήγαν στα πέναλτι όπως στον ημιτελικό του 1982 με Γαλλία και Δυτική Γερμανία, τότε που ο κίπερ Σουμάχερ είχε βρει με κλωτσιά στα μούτρα τον Μπατιστόν, ένα λάκτισμα που ήταν όχι απλά για κόκκινη, αλλά για απέλαση από την Ισπανία, όμως ο γλυκός Ολλανδός διαιτητής έδειξε άουτ.

Η Γαλλία είναι ομαδάρα, έχει ήδη μια κουμοούτσα τρόπιαιο και πάει για άλλα, ξεκινώντας από το Euro του 2024, εκεί που θα βρίσκεται ο Κριστιάνο, όχι με τον Σάντος που μίσησε όσο Λαουτάρο το γκολ, αλλά με τον Σπέσιαλ Ουάν, για να πάρει το δεύτερο ευρωπαϊκό Κόπα Λιμπερταδόρες.

Ανοίγουμε παρένθεση το νέο ρήμα Λαουτάρω σημαίνει χάνω ένα τσουβάλι γκολ και στο τέλος σηκώνω κούπα.

Η Αργεντινή με τον Ντι Μαρία στα 34 και τον Μέσι στα 35 είχε τη μοναδική της ευκαιρία. Την άρπαξε από την κελεμπία, σε ένα ματς που θα μείνει αξέχαστο, που ήταν κορυφαίο και γιατί ο διαιτητής ήταν κορυφαίος, δεν έκανε λάθος, δε χρειάστηκε το VAR.

Γράφτηκε έτσι μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία από αυτές που αρέσουν πολύ και η Αργεντινή κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της. Μην πει κανείς το τρίτο γιατί το 1978 με τον Κέμπες και κυρίως την αργεντίνικη χούντα, έγιναν μαζεμένες όσες ομορφιές έχουν κάνει όλες οι παράγκες του αθλήματος αθροιστικά.

Σε όρους ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης, το τρόπαιο φέτος θα έπρεπε να το πάρουν οι Γάλλοι, οι τόσο χτυπημένοι από τραυματισμούς και άλλα εσωτερικά θέματα.

Η Αργεντινή έπρεπε να το είχε πάρει το 2014, τότε που έχασε με γκολ του Γκέτσε από τη Γερμανία και δεν πήγε στα πέναλτι, ενώ ο Ιγκουαίν είχε χάσει τα άχαστα σε όλο το ματς.

Στην ίδια λογική η Βραζιλία του 1998 ήταν καλύτερη από τη Γαλλία συνολικά και μπορούσε το ριπίτ, ενώ το 2006 ο Ματεράτσι έβρισε το Ζιντάν, κουτουλιά και το τρόπαιο στη σκουάντρα ατζούρα, που σημαίνει “η μπλε ομάδα”.

Όμως το ποδόσφαιρο είναι το κατεξοχήν άδικο άθλημα, γι΄ αυτό ίσως αγαπιέται παράφορα από το Βορρά μέχρι το Νότο, από την υποσαχάρια Αφρική ως το Τάμπερε (Γιουνάιτεντ) και από την Κορέα ως το Περού.