Στην επικαιρότητα παραμένει ο θάνατος του τελευταίου Βασιλιά της Ελλάδας, σε βαθμό που να χαμηλώνει την ισχύ άλλων ειδήσεων που σε νεκρή περίοδο θα είχαν κάνει άλλη καριέρα.

Διότι πήγαιναν κι έρχονταν οι τσάντες, οι βαλίτσες με τραπεζογραμμάτια πληρωτέα επί τη εμφανίσει.

Θα μου πεις μια γραμματέας το είπε, στοιχεία δεν υπάρχουν, η αμφιβολία είναι πάντα υπέρ του κατηγορούμενου, ποτέ επί του κατήγορου, στον οποίο είθισται να προσάπτονται και ιδιοτελείς προθέσεις, να τρωθεί η αξιοπιστία του.

Διότι άλλο οι τσάντες που κάπως κάπου κάποτε, κάποιος / κάποια /κάποιοι την είδαν, εννοείται κανείς δεν την πήρε, δεν την ακούμπησε κι άλλο οι βαλίτσες του Κατάρ Γκέιτ που πιάστηκαν στα πράσα με το περιεχόμενο τους.

Εκεί λοιπόν στην Εσπερία, στα Ευρωκοινοβούλια το έχουν πάρει ζεστά το θέμα και καλούν για εξηγήσεις την Ούρσουλα.

Έχουν και SMS με τον επικεφαλής της Pfizer που αρνείται επιμόνως να προσέλθει για εξηγήσεις.

Φαίνεται πως θέλουν να προστατεύσουν όχι απλά το θεσμό, αλλά κυρίως τους εαυτούς τους από την κοινή ανά την Ευρώπη άποψη πως οι Ευρωπαίοι βουλευτές είναι κάτι κηφήνες που αμείβονται πλουσιοπάροχα, βγάζουν το παντεσπάνι τους από το περίφημο λόμπινγκ.

Το άλλο που λέει ο κόσμος είναι αν μόνο η Εύα και οι Βελγοϊταλοί έχουν πάθη, ενώ οι υπόλοιποι είναι μωρές παρθένες.

Τα ίδια βεβαίως λέγονταν και κατά τη μακρόχρονη δικαστική περιπέτεια του Άκη: όποιος δεν έχει ξεστομίσει τη φράση “μόνο ο Τσοχατζόπουλος τα πήρε;” ελέγχεται για το αν έχει ελληνικό DNA.

Το ζήτημα όμως (δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς) είναι οι ατράνταχτες, οι ακλόνητες αποδείξεις.

Στη σφαίρα του αναπόδεικτου διακινούνται καθημερινά σενάρια σχεδόν για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού.

Οι ελάχιστες περιπτώσεις που βρίσκονται όμορφα “δεμένες” και περνάνε το κατώφλι των ανακριτικών γραφείων και δικαστικών αρχών σπανίζουν κι έτσι η διαφθορά κάνει πάρτι.

Έρχεται όμως η στιγμή των εκλογών, εθνικών και ευρωπαϊκών το 2024, που όλα αυτά κεφαλαιοποιούνται.

Εκεί είναι το ζουμί, εκεί ο κομματικός αγώνας, ο διαπροσωπικός των υποψηφίων αγκώνας.

Ημείς οι κοινοί θνητοί πατατάκια, καναπές και στο ίδιο έργο θεατές.

Όσο δεν αλλάζουν φιλοσοφία οι σκηνοθέτες, αυτή η στάνη αυτό το γάλα θα βγάζει.