Ακόμη μια φριχτή τραγωδία στην κοιλάδα του θανάτου

Σταμάτησε ο χρόνος στα Τέμπη. Ακόμη ένα δυστύχημα με δεκάδες θύματα στο ίδιο σημείο, στην κοιλάδα που ενώνει τη χώρα, στο δύσκολο ανάγλυφο που ακόμη δίνει τρομακτικά, ασύλληπτα δυστυχήματα.

Τριήμερο εθνικό πένθος σε μια χώρα που από τύχη ζούμε. Και δεν είναι υπερβολή Θα χυθεί πολλή μελάνι για τα αίτια, τους υπευθύνους, τις διαχρονικές ευθύνες, τη χρόνια εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων στην τύχη τους.

Που λειτουργούν στο manual, μιας και τα ηλεκτρονικά συστήματα αγοράστηκαν αλλά ποτέ δεν λειτούργησαν.

Ένας ΟΣΕ τόσο απαξιωμένος που πριν λίγα χρόνια αγοράστηκε αντί πινακίου φακής. 45 εκατομμύρια. Η λειτουργία του δικτύου, από μία ιταλική εταιρεία.

Κρατική ευθύνη. Τεράστια και διαχρονική.

Εταιρική ευθύνη. Τεράστια επίσης, πρέπει να ελεγχθεί η διοίκηση για πράξεις και παραλείψεις. Κυρίως του ΟΣΕ, που είναι ο υπεύθυνος για την υποδομή.

Προφανώς σε ένα χειροκίνητο σύστημα, ο ανθρώπινος παράγοντας έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Δεν υπήρχαν δικλείδες ασφαλείας στο σύστημα και άρα η ευθύνη όλη μετατοπίζεται στο άτομο.

Επιχειρησιακά σχέδια, χρηματοδοτήσεις, θυγατρικές, όλο το σχήμα διοίκησης των σιδηροδρόμων, όλα για τον κάλαθο των αχρήστων.

Η προτεραιότητα στις οδικές μεταφορές δεν άλλαξε ποτέ. Τι κι αν ο σιδηρόδρομος ήταν ένα μέσο φιλικό προς το περιβάλλον.

Τα συμφέροντα ήταν είναι και θα είναι τεράστια.

Στη χώρα που ο Υπουργός Υποδομών είναι περίπου κληρονομικό δικαίωμα.

Οι πολιτικές ευθύνες ανήκουν στον Υπουργό, ο οποίος το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να θέσει την παραίτηση του στη διάθεση του Πρωθυπουργού.

Προφανώς δεν είναι ο ίδιος ατομικά υπεύθυνος, αλλά ως Υπουργός Υποδομών φέρει ακέραιη την πολιτική ευθύνη. Και πρέπει να την αναλάβει χωρίς καμία καθυστέρηση.

Είναι σχεδόν 4 χρόνια στο πόστο.  Όταν η βασική σιδηροδρομική γραμμή της χώρας που ενώνει τις δύο μεγαλύτερες πόλεις είναι ακόμη στο χειροκίνητο, οι πολιτικές ευθύνες είναι δεδομένες.

Από εκεί και πέρα η πορεία ιδιωτικοποίησης των τρένων στην Ευρώπη συνδέθηκε με ατυχήματα, αυτό είναι δεδομένο. Στην Ελλάδα η ιδιωτικοποίηση όπως είπαμε έγινε χρόνια μετά και όταν ο ΟΣΕ είχε πλήρως απαξιωθεί.

Απλά το νέο σχήμα φρόντιζε να διαφημίζει τα τρένα “βέλη”, τα τόσο γρήγορα, κάνοντας προφανώς εκπτώσεις στην ασφάλεια των επιβατών.

Τοξικό, ταξικό και πολιτικό μίσος ήδη εμφανίστηκε.

Αλλά μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, τι θα πει ο καθένας είτε υπεύθυνος ήταν ανεύθυνος.

Η ανθρώπινη τραγωδία είναι ανείπωτη, οι οικογένειες των θυμάτων έχουν να ανεβούν τον δικό τους Γολγοθά, να αναγνωρίσουν τα προσφιλή τους πρόσωπα, που τόσο άδικα χάθηκαν.

Ήταν μια βραδιά που οι λύκοι σιωπούσαν, γιατί ούρλιαζαν οι άτυχοι επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας.

Είναι από τις σπάνιες στιγμές που η λέξη τραγωδία, μοιάζει λίγη για να περιγράψει τον πόνο.