Το λένε και το ξαναλένε. Το γράφουν ή το υπονοούν. Το θέμα είναι “η επικοινωνιακή διαχείριση”.

Είναι η σχολή της πολιτικής σκέψης που στόχο έχει την υφαρπαγή της ψήφου, με διλήμματα, επίκληση του θυμικού, τεχνάσματα, εντυπωσιασμούς και κυρίως υποσχέσεις.

Πόσοι μετά τις εκλογές δεν κομπάζουν για το πως δούλεψαν τον κοσμάκη προεκλογικά. Πολλά τα παραδείγματα, δε χρειάζεται να αναφερθούμε.

Είναι προφανές πως το δυστύχημα στα Τέμπη δεν είναι από τα καθημερινά αγκάθια που αναλαμβάνουν οι “σπουδαίοι” επικοινωνιολόγοι να επιλύσουν.

Είναι ένα φριχτό ατύχημα που στέρησε τη ζωή σε δεκάδες νέους ανθρώπους. Ένα δυστύχημα που αντανακλά όλο τον ωχαδελφισμί μας, όλες τις ανοησίες του πολιτικού συστήματος στη διαχείριση ενός κρατικού φορέα μεταφορών.

Είναι εννοείται  και συνέπεια της πολύχρονης απαξίωσης των σιδηροδρόμων.

Διότι εκτός από τις πράξεις, υπάρχουν και οι παραλείψεις.

Είναι ένα τραγικό συμβάν που θα έχει επιπτώσεις σε όλο το πολιτικό σύστημα. Το ξετινάζει συθέμελα. Φαινόμενα νεποτισμού, οικογενειοκρατίας,  χυδαίας ανάδειξης των μετρίων και των κολλητών, όλο αυτό το απαράδεκτο σύστημα, έρχεται η στιγμή που μπορεί να γίνει και φονικό.

Μόνο κάποιος ανόητος που θεωρεί την πολιτική δημόσιες σχέσεις και χαμόγελα στις κάμερες μπορεί να ισχυριστεί πως υπάρχει επικοινωνιακή διαχείριση.

Αυτό που απαιτείται είναι σοβαρότητα, έργα, όχι λόγια, ανθρώπινη συμπεριφορά κα κυρίως βαθιά αίσθηση καθήκοντος. Από το πολιτικό προσωπικό που προΐσταται του πολιτικοδιοικητικού συστήματος ως τον τελευταίο υπάλληλο που έρχεται σε επαφή με το κοινό.

Υπηρέτες του λαού όλοι, όχι τύραννοι του.

Και βέβαια το τελευταίο που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι η ημερομηνία εκλογών.

Ούτως ή άλλως με βάση τη σημερινή συγκυρία τα επίπεδα αποχής αναμένονται να κυμανθούν σε ιστορικά υψηλά.

Ένα μεγάλο κομμάτι της σιωπηλής πλειοψηφίας θα εκφραστεί δια της απουσίας του από τις κάλπες.

Αφήνει τα κόμματα να τσακώνονται, να κάνουν συμψηφισμούς νεκρών, να κατεβάζουν το επίπεδο εκεί που μόνο αυτοί μπορούν.

Αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει.