Η απόλυτη κίνηση, ο μέγας σκακιστής που παίζει και σιμουλτανέ (ταυτόχρονα με πολλούς αντιπάλους δηλαδή) έφερε τη συνταγή με copy paste από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Τότε ο Αντρέας την υιοθέτησε για να μη μείνει πολύ η επάρατος δεξιά στην εξουσία.

Ήταν πετυχημένη η κίνηση. Μετά τη συγκυβέρνηση “ειδικού σκοπού” και βασικά Ειδικού Δικαστηρίου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ με Π/Θ Τζαννετάκη, πήγαμε στην οικουμενική του Ζολώτα, μέχρι που σχηματίστηκε μια οριακή Κυβέρνηση ΝΔ που χρειάστηκε τη μία έδρα της ΔΗΑΝΑ (του Κατσίκη). Η ΝΔ εντωμεταξύ είχε φτάσει στο 47%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να την περάσει για τις εκλογές του 2019, έμεινε η απλή αναλογική να εφαρμοστεί το 2023, σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από το 2019 και πολύ περισσότερο από το 1989.

Οι (ανώριμοι) πολίτες ψηφίζουν μαζικά υπέρ μιας μονοκομματικής αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Έχοντας περάσει μια επταετία (2012-2019) με Κυβερνήσεις συνεργασίας σε κάθε δυνατό σχηματισμό (ΝΔ_ΠΑΣΟΚ_ΔΗΜΑΡ, ΝΔ_ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) έζησαν όλες τις ομορφιές, όλες τις συγκινήσεις που αυτές μπορούν να προσφέρουν. Σημειωτέον πως όλες αυτές έγιναν με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, άρα δεν είναι η απλή αυτή που σώνει και καλά θα φέρει τις προγραμματικές συγκλίσεις.

Είχε προηγηθεί και η άνευ εκλογών Κυβέρνηση Παπαδήμου με ΝΔ_ΠΑΣΟΚ_ΛΑΟΣ, όταν στο πρώτο Μνημόνιο το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να στείλει στην εξέδρα τον ΓΑΠ.

Πλούσια δηλαδή η πρόσφατη κοινοβουλευτική μας ιστορία σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Μέχρι το 1989, στα 15 τότε χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν υπήρξαν Κυβερνήσεις συνεργασίας, μόνο αυτοδύναμες ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Μετά το 1989 θα ακολουθήσουν για 20+ χρόνια επίσης μόνο μονοκομματικές Κυβερνήσεις.

Ερχόμαστε στο 2023 που ο λαός κρίνει πως μια αυτοδύναμη Κυβέρνηση θα φέρει ακεραία την ευθύνη για ό,τι συμβεί, δε θα δείχνει τον εταίρο της για τα στραβά, ενώ θα προσπαθεί να καρπώνεται τα θετικά.

Η απλή αναλογική κρίθηκε πως δεν είναι άδολη. Ούτε δημοκρατική η Κυβέρνηση ηττημένων, ούτε προοδευτική η Κυβέρνηση ανοχής. Και αυτή ήταν η τραγωδία. Ο εμπνευστής της κατακρημνίστηκε και δίνει τον αγώνα της πολιτικής του επιβίωσης.

Αντίθετα η υπηρεσιακή Κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να αλωνίζει τη χώρα περίπου ως ροκ σταρ, όντας ο πρώτος που γράφει το “4” ως πρώτο ψηφίο στο ποσοστό του από το 2009 και τον ΓΑΠ.

Η φάρσα ξεκινά για τους πολίτες που θα κληθούν μέσα σε ένα μήνα να ξαναψηφίσουν, με το 90% να είναι περίπου βέβαιο πως δεν θα αλλάξει την επιλογή του.

Και μια και γίνεται πολύς λόγος για φόρους, μπορεί να μας πει κάποιος πόσο θα στοιχίσουν οι δεύτερες εκλογές, οι οποίες δε θα χρειάζονταν αν οι πρώτες δεν είχαν διεξαχθεί με το σύστημα της απλής αναλογικής;

Εκτός από άδολη, γνήσια, πλέρια δημοκρατική, η απλά αναλογική είναι και πολυέξοδη.

Λογικά η 25η Ιουνίου θα βγάλει Κυβέρνηση. Η περίπτωση όμως να χρειαστούμε ακόμη ένα γύρο, δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή: σίγουρα έξι, μάλλον επτά, ίσως και οκτώ.

Και από ότι δείχνουν τα στοιχεία, αυτό για αν συμβεί προϋποθέτει την περαιτέρω αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ουσία δηλαδή η ΝΔ εύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τα ποσοστά του ακόμη και να τα αυξήσει 2-3 μονάδες για να μπορέσει να βγει αυτοδύναμη.

Αυτό κι αν είναι φάρσα!