Είναι φαινόμενο ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης υπερίσχυε μέχρι σήμερα.

Έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία (34) αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, στα 41 Πρωθυπουργός, η πορεία του ήταν εμπροσθοβαρής.

Δεν έσπασε το ρεκόρ του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη που έγινε Πρωθυπουργός στα 36 του, αλλά και αυτουνού η πιο μεγάλη στιγμή ήταν η ηγεσία του Κινήματος έξωσης του Όθωνα.

Αλλά ο Αλέξης είναι πάντα cool. Αντί να περάσει το ρεπό του χθες πνιγμένος σε συναντήσεις και χαρτιά με την παρέμβαση του στην Κεντρική Επιτροπή, πήγε για μπάνιο στο Σούνιο.

Όλοι θέλουν τον Αλέξη. Όχι απαραίτητα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τον θέλει η ΝΔ που τον έχει εκλογικό “πελάτη”, τον θέλει η Χαριλάου Τρικούπη που βλέπει τις ευκαιρίες να έρχονται διαρκώς, τον θέλει το ΚΚΕ μιας και τσιμπάει από την αποδόμηση της Κουμουνδούρου, όλους τους βολεύει η παραμονή του Αλέξη.

Για αυτό και παραμέρισε.

Διότι κατάλαβε πως είχε μπλοκάρει την άτυπη δημοκρατική διαδικασία που λέει πως όταν κάποιος εκλέγεται Πρωθυπουργός υπάρχει και ο εν αναμονή, υπάρχει και ένα άλλο κόμμα που διεκδικεί την εξουσία.

Ψιλά γράμματα θα πείτε, αλλά το ρόλο της Μείζονος Αντιπολίτευσης τον ορέγονται πλέον πολλοί: Ινδιάνοι, Αγελαδάρηδες, Κόμηδες και κομήτες, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η φύση λέει μισεί τα κενά. Το ίδιο κι ο Αλέξης που δείχνει να έχει μείνει στο 2019. Καμία αναφορά στην τετραετία που πέρασε. Στο ντούκου εντελώς.

Είναι μια σταθερά του πολιτικού σκηνικού και όχι μόνο, ο Τσίπρας που δεν έπρεπε να χαθεί. Ήταν μια κάποια λύσις.

Φανταστείτε πως όταν αναλάμβανε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη προπονητής στην Εθνική ήταν ο Ρεχάγκελ.

Σε προσωπικό όμως επίπεδο ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς και κέρδισε πόντους με την παραίτηση του. Παραμένει εγγυητής της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι σαν τον ΚΚ – με τον οποίο λένε φήμες πως συνομίλησε τις τελευταίες μέρες- αλλά στο απείρως πιο παρεμβατικό. Του ευχόμαστε καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνει…