Ντιμπέι ρε, ντιμπέι, φώναζε ο συγχωρεμένος ο Αλέφαντος, σε μια από τις προεκλογικές περιόδους με αντιπάλους Σαμαρά- Τσίπρα.

Κατά γενική ομολογία ήταν μια κουβέντα ανθρώπινη που δεν κούρασε γιατί είχε ρυθμό και νεύρο.

Η ανάγνωση του “χαμένου Δούκα” είναι σωστή, αλλά υπάρχει εξήγηση. Κατά γενική ομολογία ο Μπακογιάννης ήταν καλύτερος γιατί μίλησε επί της ουσίας, γαι όλα τα πρότζεκτ, πετυχημένα ή μη.

Δεν είναι πως δεν έχει άποψη ο Χάρης Δούκας για το Μετρό στα Εξάρχεια, για το λόφο του Στρέφη, για το πάρκο Δρακοπούλου, για το Μουσείο στην Ακαδημία Πλάτωνος για το κλειστό στον Άτλα στα Σεπόλια.

Προφανώς και έχει, αλλά θεώρησε πως καλύτερα είναι να μην την πει, γιατί δε βγαίνουν αλλιώς τα μαθηματικά των εκλογών.

Πήρε το Ζαχαριάδη, το ΚΚΕ θα απέχει, είναι κομβική για αυτόν η ψήφος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ναι καλά καταλάβατε αντιτίθεται σε όλα τα προηγούμενα έργα που ανέφερε δύο φορές ο Δήμαρχος.

Δεν ήταν λόγω άγνοιας των θεμάτων, αλλά για ψάρεμα σε όλο το πολιτικό φάσμα. Από τους ψηφοφόρους του Κασιδιάρη μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τους θυμωμένους ΝΔκράτες με τον Μπακογιάννη, ο Χάρης Δούκας τους χρειάζεται όλους για να κάνει την ανατροπή.

Ένας άνθρωπος που έχει άποψη για την κλίση των νέων πεζοδρομίων στην Πανεπιστημίου, δεν μπορεί να μην ξέρει για τα δημοτικά έργα που βρίσκονται σε διάφορες φάσεις υλοποίησης.

Για το λόγο αυτό είπε και το αμίμητο πως δεν είναι προτεραιότητα μου οι κάμερες. Πήγε να στρογγυλέψει επιχειρήματα να είναι σε όλους όσους σκέφτονται να τον (ξανα0ψηφίσουν) εύπεπτα.

Για αυτό και έμεινε σε ένα λόγο πολιτικό, μια πλατφόρμα που θα χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερους.

Για την Όλγας που το κλείσιμο της δημιουργεί θέμα στους κατοίκους του Μετς και του Παγκρατίου είχε σαφή άποψη: την ανοίγει για να πέσει και κανά ψηφαλάκι ξέμπαρκο.