Δεν έχουν αποδεχτεί πολλά από τα μεσαία και μεγάλα στελέχη του κόμματος την εκλογή Κασσελάκη, Προσπαθούν να τον φθείρουν, να τον αποπροσανατολίσουν με τελικό σκοπό να τον ανατρέψουν.

Κι ας είναι τόσο νωπή η εντολή των μελών του κόμματος. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ή αλλάζει ο αρχηγός ή φεύγουμε για ένα μόρφωμα που έγινε κυβερνητικό, κάτω από ειδικές συνθήκες εξωτερικών πιέσεων, Μνημονίων και οικονομικής δυσπραγίας.

Η Αριστερά, ειδικά η ρεβιζιονιστική, έχει εγγενή την τάση διάσπασης. Το ίδιο έγινε όταν το ΚΚΕ έγινε και Εσωτερικού, τα ίδια με τη διάσπαση του Συνασπισμού μετά το 1990,, κάτι παρόμοιο φαίνεται πως θα γίνει και τώρα.

Οι ομπρελίστας με τον Ευκλείδη αρχηγό, με Σκουρλέτη και Βούτση επίσης και άλλους γνωστούς στο ευρύ κοινό, πάνε για ένα κόμμα με ιδεολογική καθαρότητα, που θα βγαίνει στη Βουλή, που θα είναι σταθερά στην ελάσσονα Αντιπολίτευση, που θα ασκεί κριτική εκ του ασφαλούς, μην έχοντας καμία διάθεση να πάρουν κομμάτι από την όποια μελλοντική πίτα εξουσίας.

Ο Κασσελάκης με όσους τελικά μείνουν, θα κοιτάξει να παραμείνει δεύτερο κόμμα στη Βουλή, να μην τον προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ και να αυξήσει τα ποσοστά του κόμματος όταν ωριμάσουν οι συνθήκες στα επίπεδα του 2015. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Καταρχάς όμως πρέπει να εδραιώσει την εξουσία του, να αποφύγει τις παγίδες που του στήνουν καθημερινά και κυρίως συντροφικά.

Το τελευταίο “εύρημα” είναι η πρόταση μομφής κατά του νέου σε ηλικία και στον θώκο Προέδρου. Έχουν δίκιο, έχει κάτι εκνευριστικά καινούργιο και φρέσκο ο Στέφανος που δεν αντέχεται, δεν μπορεί να γίνει δεκτό από την κομματική νομενκλατούρα. Για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο.

Όλα δείχνουν κρίση, σύγκρουση, διάσπαση.

Εκτός κι αν ο “λευκός ιππότης” του κόμματος, ο άνθρωπος που από το 3% το έκανε Κυβέρνηση, αποφασίσει να παρέμβει δυναμικά ή ακόμη και φραστικά, με μια απλή δήλωση περί των διαγραφών και ουχί μόνο.

Τότε τα κόζια θα αλλάξουν.