Ακόμη μία γυναικοκτονία συνταράσσει το Πανελλήνιο, αυτή της άτυχης Γεωργίας που βρέθηκε δολοφονημένη, αν και είχε δηλωθεί ως αγνοούμενη.

Ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι φρίκης που δε λέει να σταματήσει.

Το 2021 6 Γυναικοκτονίες συντάραξαν την Ελλάδα (η 54χρονη στα Χανιά, η 28χρονη στην Μακρινίτσα, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η 64 χρόνη στην Αγία Βαρβάρα, η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, η 31χρονη στη Δάφνη). Μην ξεχνάμε ότι το 2020 είχε προηγηθεί η διπλή Γυναικοκτονία στο σούπερ μάρκετ στην Κηφισιά.

Τα θύματα, γυναίκες των νυν ή πρώην συζύγων αλλά και συντρόφων. Οι θύτες ισχυρίζονται. ότι δεν είχαν σχεδιάσει εκ των προτέρων το έγκλημα, αναφερόμενοι στην «κακιά στιγμή», «στον βρασμό ψυχικής ορμής», στην συμπεριφορά του θύματος ή ακόμα και σε ψυχιατρικής φύσης προβλήματα.

Ο όρος Γυναικοκτονία δεν είναι καινούριος: εγκαθιδρύθηκε εγκληματολογικά με βάση τις μελέτες των Jill Radford και Diana E. H. Russell (Femicide: the politics of woman killing, 1992). Συνιστά τα αδικήματα που συγκαλύπτονταν πίσω από τα Εγκλήματα Πάθους ή Ζηλοτυπίας και Τιμής. Όμως αφορούν αποκλειστικά τη δολοφονία γυναικών ή/και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς ως συνέπεια άσκησης βίας από σύντροφο, τον βασανισμό ή την δολοφονία λόγω μισογυνισμού, ως «έγκλημα τιμής».

Οι Γυναικοκτονίες έχουν κάποια ειδικά χαρακτηριστικά που περιλαμβάνουν μακροχρόνια μοτίβα κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας, με αμείωτη συχνότητα και ένταση. Το έγκλημα είναι συνεπώς συχνά η κλίμακωση της λεκτικής, της ψυχολογικής, της συναισθηματικής, της σεξουαλικής και της σωματικής βίας.

Η κτητικότητα, η ζήλια και ο θυμός παίζουν πρωταρχικό ρόλο σε τέτοια εγκλήματα αλλά το κίνητρο πρέπει να εξετάζεται με βάση τη σύνθεση και την λειτουργία της προσωπικότητας του θύτη. Η κακοποιητική συμπεριφορά χρησιμοποιείται σε μια προσπάθεια ελέγχου στα πλαίσια των «δικαιωμάτων» του θύτη με πολύ σοβαρές συνέπειες στην αίσθηση του ατόμου για τον εαυτό του. Η σωματική κακοποίηση χρησιμοποιείται για να εδραιώσει τον φόβο με σκοπό την κυριαρχία του θύτη και την υποταγή του θύματος.

-Ο άντρας πιστεύει ότι η σύντροφός του ανήκει, οπότε κάθε διαχωρισμός οδηγεί στην απώλεια της
ταυτότητας συνεπώς του ελέγχου.

– Η ζωή του άνδρα δεν έχει άλλες πηγές άντλησης χαράς ή ικανοποίησης νοήματος.
– Η πεποίθηση του άνδρα φιλτράρεται μέσα από την άσκηση ελέγχου η οποία αν δεν επιτευχθεί
συνεπάγεται την προσβολή της τιμής του.
– Η προσωπικότητα του άνδρα εμφανίζει πολλαπλά απόλυτα και άκαμπτα χαρακτηριστικά.

Το θύμα ζει σε συνθήκες βίας και βρίσκεται σε ένα συνεχές σωματικό stress και ψυχικό άγχος. Αυτή η κατάσταση προσομοιάζεται με τον Αμυντικό Μηχανισμό της «Φυγής ή Πάλης ή Παγώματος». Στην κακοποίηση ενεργοποιείται λόγω της συχνότητας και της βαρύτητας των επιθέσεων, που οδηγούν στην κάμψη των αντιστάσεων. Το θύμα «μαθαίνει» δηλαδή ότι δεν έχει νόημα να αντισταθεί ή να διαφύγει. Η επιλογή του «παγώματος» έχει ως στόχο να αποφύγει την βίαιη επίθεση (Σύνδρομο επίκτητης αδυναμίας, ή αβοηθησίας, Lenore, 1997).

Η ψυχολογική αντίδραση του θύματος εξαρτάται από:
α) το αν υπάρχει πεποίθηση ότι ο θύτης θα εκτελέσει την απειλή του
β) την αίσθηση της προσφορά από θύτη προς το θύμα (απομόνωση και αποδυνάμωση ενδείξεων ως
σημαντικές)
γ) τον βαθμό της απομόνωσης από το άμεσο περιβάλλον και

δ.) την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει δυνατότητα απεγκλωβισμού (Machenzie, 2004)

Οι υποθέσεις όμως στην πλειοψηφία τους δεν καταγγέλλονται λόγω φόβου κοινωνικού στιγματισμού ή ντροπής, έλλειψης ενός υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος που συνήθως δρα ανασταλτικά, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, την οικονομική και συναισθηματική εξάρτηση του θύματος, την ελπίδα για αλλαγή της συμπεριφοράς.