Βρισκόμαστε περί τα τέλη του 19ου αιώνος: για τέταρτη φορά ο Τρικούπης ορκιζόταν Πρωθυπουργός, αλλά η πρώτη που είχε τη στήριξη συμπαγούς πλειοψηφίας και όχι προϊόν ευκαιριακών συμμαχιών που οδηγούσαν σε ολιγόμηνες Κυβερνήσεις, μετά την απώλεια της δεδηλωμένης.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν ήταν αφύσικο που η κυβέρνηση αυτή μακροημέρευσε: έγινε η μακροβιότερη ως εκείνη την εποχή, καθώς διατηρήθηκε στην εξουσία από τις 3 Μαρτίου 1882 ως τις 19 Απριλίου 1885.

Είχε προξενήσει εντύπωση εκείνη την εποχή πως ακόμη και οι δύο Μουσουλμάνοι βουλευτές της Θεσσαλίας συντάχθηκαν σύντομα με τον Τρικούπη.  Ίσως γιατί, όπως σημειώνει μάλλον ειρωνικά ο Γάλλος πρεσβευτής De Mouy, πίστευαν ότι η άνοδος του Τρικούπη ήταν “γραμμένη” (από τη μοίρα).

Ο Κουμουνδούρος, απογοητευμένος από την ήττα του, αρρώστησε.  Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν πως στην κατάρρευση του, συνέβαλε αποφασιστικά και ένα σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε το 1881, όταν διαπιστώθηκε πως ο ταμίας Θηβών Βελέντζας είχε καταχρασθεί σε διάστημα 9 ετών το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 800.000 δρχ.

Καταγγέλθηκε ότι το έλλειμμα συγκαλύφθηκε με την ανοχή του κουμουνδουρικού υπουργού οικονομικών Σωτηρόπουλου, κάτι που έθετε θέμα (σίγουρα πολιτικής) ευθύνης και του ίδιου του Πρωθυπουργού Κουμουνδούρου.

Η εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή που συστάθηκε στη Βουλή δεν κατέληξε σε ενοχοποιητικά συμπεράσματα, το κύρος όμως του Κουμουνδούρου είχε τρωθεί οριστικά και αμετάκλητα.

Ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλαιάς γενιάς πολιτικών, την οποία τότε αποτελούσαν αυτοί που έζησαν την Επανάσταση ως παιδιά έστω, Αλέξανδρος Κουμουνδούρος έφυγε από τη ζωή στις 26/2/1883. Ο θάνατός του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση.

Διότι μόνο τυχαίος δεν ήταν o άνθρωπος που κινδύνευσε ως άμαχος από τον Ιμπραήμ και ως πολεμιστής από τους Τούρκους, που έγινε δέκα φορές Πρωθυπουργός, που μεγάλωσε την Ελλάδα αναίμακτα, που μοίρασε γη στους ακτήμονες, που έδωσε καθολικό δικαίωμα ψήφου σε όλους τους άρρενες, ενώ θέσπισε και Νόμο περί ευθύνης Υπουργών.

Αυτή η κορυφαία μορφή της νεοελληνικής Ιστορίας, ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που είχε βαθύτατη κοινοβουλευτική συνείδηση, καθώς αξίωνε η κυβέρνησή του να στηρίζεται στην πλειοψηφία των βουλευτών (και όχι στα καπρίτσια του παλατιού και των ξένων πρεσβευτών των 3 Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίοι ασφαλώς υπηρετούσαν τη δική τους ατζέντα) σπιλώθηκε έστω πρόσκαιρα από την “ανιδιοτελή” δράση του …ταμία Θηβών, που πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία για την (όποια) τιμωρία του ή αν τα χρήματα επιστράφηκαν (χλωμό μας φαίνεται).