Και ξαφνικά Άρης. Βγαλμένος από ταινία φαντασίας, σε μια εκδοχή vintage, μετά το διπλό στο ΟΑΚΑ.

Η αλήθεια είναι πως οι ο Άρης δυσκολευόταν με τον Παναθηναϊκό, ακόμη και την εποχή της παντοδυναμίας του, αλλά τώρα μοιάζει έτοιμος να μπει σφήνα στους αιώνιους, να πάρει πίσω από την αίγλη του που έχασε πριν 30 χρόνια!

Το ματς με την Τρέντο έμοιαζε με γιορτή. Οι Αρειανοί κατέκλυσαν το παλιά ονομαζόμενο Παλαί, ο Χάρης Παπαγεωργίου ένιωσε δικαίωση, ο Νικ ήταν εκεί, στο γήπεδο που φέρει το όνομα του, ζωντανός θρύλος του μπάσκετ, να ψαρώνουν οι ξένοι και να καταλαβαίνουν, να νιώθουν, που βρίσκονται.

Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αν όλο αυτό ήταν φωτοβολίδα, ή αν έχουν συνέχεια τα θαύματα του …Άρεως.

Μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας πιστώνεται ο Καστρίτης, ο ακούραστος εργάτης του αθλήματος. Στα χέρια του ο Μποχωρίδης αναγεννήθηκε και ωρίμασε, αλλά αυτός που απογειώθηκε είναι ο Τολιόπουλος.

Αφήστε τι λέμε όλοι εμείς. Από τη στιγμή που ο ίδιος ο γκάνγκστερ τον αποθεώνει, καταλαβαίνετε πως το παιδί είναι για μεγάλα πράγματα, με τον Άρη αλλά και την Εθνική.

Διότι δεν μπορεί κάθε καλοκαίρι να λέμε πως έχουμε πρόβλημα στο τρίποντο και ο τύπος να τα βάζει από το καμπαναριό, “from down town” που λένε πέραν του Ατλαντικού, από το σπίτι του, από κάθε απόσταση και με κάθε τρόπο.

Ευλογία για το ελληνικό μπάσκετ η αναγέννηση του Άρη.

Λέτε να ξυπνήσει και ο ΠΑΟΚ και να θελήσουν να πάρουν πίσω τα ηνία από το ΠΟΚ;

Ή θα μας χάλαγε να έχουμε τέσσερις ομάδες στην Ευρωλίγκα, όπως η Ισπανία;

Πάντως ό,τι κι αν λέμε για μπάτζετ, όταν μια ομάδα με υποπολλαπλάσιο προϋπολογισμό σε κερδίζει, δεν μπορεί να μην αναρωτιέσαι αν οι δικοί σου παίκτες είναι υπερτιμημένοι ή του αντιπάλου υποτιμημένοι. Ή μήπως συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα;

Δεν είναι καθόλου ρητορικό το ερώτημα.