Ένας από τους πιο μεγάλους και «καταραμένους» θρύλους της τζαζ, ο τρομπετίστας και τραγουδιστής Τσετ Μπέικερ, έγινε γνωστός στο νεότερο κοινό όταν ζωντάνεψε  στη μεγάλη οθόνη από τον ηθοποιό Ίθαν Χοκ, στο Born to be Blue.

Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Μπουντρό, η ταινία θα αφηγηθεί την ιστορία του Τσετ Μπέικερ,  που απέκτησε πολύ μεγάλη φήμη κατά τη δεκαετία του 1950, τόσο για το παίξιμό του και τον ήπιο τόνο του.

Ο εθισμός του στα ναρκωτικά θα τον χαρακτηρίσει και θα σημαδέψει όλη την καλλιτεχνική του οντότητα. Ενδεχομένως και τον θάνατό του.

Ηχογράφησε με αρκετά μεγάλη συχνότητα, προφανώς από οικονομική ανάγκη, κληροδοτώντας μια ογκώδη δισκογραφία. Σε αντίθεση με τον Μάιλς Ντέιβις, με τον οποίο συχνά συγκρίνεται, ο Μπέικερ παρέμεινε ίδιος κι απαράλλαχτος.

Δεν εξέλιξε ουσιαστικά τις μουσικές γνώσεις του ούτε κατάφερε ποτέ να ηγηθεί μιας σταθερής ορχήστρας. Ο χαρακτηριστικός τρόπος ερμηνείας του, ειδικότερα ο καθαρός και λυρικός τόνος του και το γεγονός πως έπαιζε σπανίως πιο δυνατά από την περιοχή του mezzo-forte, περιορίζοντας ενίοτε τη μελωδική γραμμή σε μία μόνο οκτάβα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την κουλ τζαζ της δυτικής ακτής και βρήκε αρκετούς μιμητές.

Παραμόρφωνε σπάνια τον ήχο του και έπαιζε τόσο απαλά ώστε να χρειάζεται ενίσχυση της τρομπέτας.Τραγουδούσε εξίσου απαλά και ιδιαίτερα χαμηλόφωνα. Σύμφωνα με τον Τζέρι Μάλιγκαν, δεν ήταν σε θέση να διαβάσει παρτιτούρα, ωστόσο διέθετε εξαιρετικό μουσικό αυτί.

Η ταινία επικεντρώνεται στη ζωή του θρυλικού μουσικού στα τέλη της δεκαετίας του 1960, και στην προσπάθειά του να επιστρέψει στη μουσική σκηνή.

«Υπάρχει μια απλότητα στον τρόπο με τον οποίο παίζει ο Τσετ, η οποία είναι αφοπλιστική», είχε πει ο Ίθαν Χοκ που τον ενσάρκωσε με πληρότητα.

«Ήταν πάντα δημοφιλής. Έμαθα για τη μουσική μέσα από τις ταινίες. Νομίζω ότι οι άνθρωποι αγαπούν τη μουσική και η μουσική είναι πολύ κοντά στις καρδιές μας, και όταν μπορείς να δεις τι κρύβεται από πίσω… πίσω από ό,τι αγαπάς, υπάρχει πάντα κάτι ενδιαφέρον. Οι ταινίες μπορούν να το κάνουν αυτό», είχε προσθέσει ο ηθοποιός.

Το Born to be Blue είναι στην πραγματικότητα η πρώτη κινηματογραφική βιογραφία του Τσετ Μπέικερ, μετά το επιτυχημένο ντοκιμαντέρ του Μπρους Γουέμπερ που γυρίστηκε το 1988 με τίτλο Let’s Get Lost.

Επίσης, ο Ρόμπερτ Μπουντρό, έχει σκηνοθετήσει και την μικρού μήκους ταινία του 2009, The deaths of Chet Baker, σχετικά με τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν για τον θάνατο του σπουδαίου τζαζ καλλιτέχνη.

Γεννήθηκε το 1929, στο Γέιλ της πολιτείας της Οκλαχόμα. Ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας με γνώσεις γύρω από τη τζαζ και πιθανότατα υπεύθυνος για τα πρώτα τζαζ ακούσματα του Μπέικερ. Αν και η Οκλαχόμα ανέδειξε αρκετούς αξιόλογους τζαζ μουσικούς, ο Μπέικερ σχολίαζε συχνά αρνητικά τη μουσική παραγωγή της γενέτειράς του.

Με την προτροπή της μητέρας του και σε νεαρή ηλικία, συμμετείχε σε διαγωνισμούς ταλέντων, ενώ σε ηλικία δεκατριών ετών απέκτησε την πρώτη τρομπέτα και ξεκίνησε να παίζει στη σχολική ορχήστρα. Όταν το 1945 κατατάχθηκε στο στρατό, έγινε μέλος της 298ης στρατιωτικής μπάντας στο Βερολίνο και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μοντέρνα τζαζ. Απολύθηκε από το στρατό το 1948, ωστόσο κατατάχθηκε εκ νέου το 1950 και έγινε μέλος της στρατιωτικής μπάντας της μονάδας του Πρεσίντιο, στο Σαν Φρανσίσκο.

Το γεγονός αυτό εξασφάλισε στον Μπέικερ την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τη τζαζ σκηνή της Βόρειας Καλιφόρνια, σε μία περίοδο που μελέτησε συστηματικά το μπίμποπ ιδίωμα. Όταν μεταφέρθηκε στο οχυρό Γουατσούκα της Αριζόνας, λιποτάκτησε και αργότερα παραδόθηκε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μετά από την παραμονή του για τρεις εβδομάδες σε ψυχιατρική κλινική, χαρακτηρίστηκε «ανίκανος» να προσαρμοστεί στη στρατιωτική ζωή και απολύθηκε.

Το 1952 πλαισίωσε για τρεις εβδομάδες τον Τσάρλι Πάρκερ, παίζοντας κυρίως στο Λος Άντζελες, και κατόπιν έγινε μέλος στο κουαρτέτο του Τζέρι Μάλιγκαν, γνωστό και ως «κουαρτέτο χωρίς πιάνο».

Οι εμφανίσεις του με τη συγκεκριμένη ορχήστρα και ειδικότερα η διασκευή του στη σύνθεση My Funny Valentine του εξασφάλισαν γρήγορα σημαντική φήμη.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η δημοτικότητά του ακολούθησε ανοδική πορεία, ωστόσο ο τρόπος ζωής του και ο εθισμός του στα ναρκωτικά άρχισαν να επηρεάζουν αρνητικά τη φήμη του. To 1959 ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου πραγματοποίησε συναυλίες αλλά και καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενόσω βρισκόταν στην Ιταλία, με κατηγορίες περί ναρκωτικών. Περίπου έξι χρόνια αργότερα, παρόμοιο περιστατικό συνέβη στο δυτικό Βερολίνο, όταν συνελήφθη και πέρασε τελικά σαράντα μέρες σε ψυχιατρική κλινική.

Μετά την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, η καριέρα του συνέχισε την πτωτική πορεία της, με εξαίρεση την ηχογράφηση ορισμένων δίσκων μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Θα κάνει το μεγάλο comeback που κατ΄ ουσία  διαπραγματεύεται η ταινία του Μπουντρό. Ο  Μπέικερ επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο και κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ηχογραφούσε ξανά, πραγματοποιώντας επίσης ζωντανές εμφανίσεις. Την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ευρώπη. Για το ευρωπαϊκό κοινό, ο Μπέικερ αντιπροσώπευε μια αρχετυπική μποέμ φυσιογνωμία.

Αν και μέχρι το 1976 η φωνή του και εν γένει η εμφάνισή του είχε υποστεί εμφανή φθορά, το παίξιμό του στην τρομπέτα διατηρούσε την ίδια δυναμική μέχρι το τέλος.

Πέθανε το 1988 στο Άμστερνταμ μετά από πτώση του από το παράθυρο του ξενοδοχείου όπου διέμενε. Ο θάνατός του περιβάλλεται με μυστήριο και διαφορετικές απόψεις και σενάρια συνομωσίας έχουν διατυπωθεί προκειμένου να εξηγήσουν το γεγονός, όπως το ενδεχόμενο να υπήρξε απλώς ένα τραγικό ατύχημα ή ακόμα και αυτοκτονία.

Επισήμως, η ολλανδική αστυνομία απέρριψε το ενδεχόμενο αυτοκτονίας, ενώ το προξενείο των ΗΠΑ χαρακτήρισε το θάνατό του ατύχημα, την ίδια στιγμή που ορισμένοι φίλοι του Μπέικερ υιοθέτησαν το ενδεχόμενο δολοφονίας του. Ανιχνεύτηκε ηρωίνη στον οργανισμό του, ενώ βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών στο δωμάτιό του.

Ατύχημα ή δολοφονία; Ένα μυστήριο που παραμένει άλυτο, αν και για τον Τσετ είχε σημασία μόνο η ευρύτητα του χρόνου.

Θα παραμείνει θρύλος, διδάσκοντας μουσικά το μεγαλείο της απλότητας, αλλά και ένα απόλυτο παράδειγμα αυτοκαταστροφής, τόσο συνηθισμένο στα μουσικά ’60ς.