3 του Σεπτέμβρη και μάθαμε τόσα χρόνια στο να λιβανίζουν τα ΜΜΕ το ΠΑΣΟΚ και τον Αντρέα για μια Ελλάδα νέα, μετά το πρώτο Μνημόνιο παράγινε νέα και δεν πολυπαίζουμε τους κάποτε λεγόμενους και πρασινοφρουρούς.

Μια τετραετία, την πρώτη με την κατάργηση της ποινικοποίησης της μοιχείας, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και κυρίως τα λεφτά που μοίραζε αφειδώς ο ηγέτης Αντρέας, αυτή είναι που αρκετοί νοσταλγούν ακόμη. Ενδεχομένως νοσταλγούν περισσότερο τη νιότη τους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

3 του Σεπτέμβρη αυθεντικά, αγνά και γνήσια πρέπει να πάμε 6-7 γενεές πίσω να θυμηθούμε τον Καλλέργη που απείλησε με κανόνι τον βασιλιά Όθωνα, απαιτώντας Σύνταγμα. Μαζεύτηκαν οι προεστοί, οι πρώην αγωνιστές του 1821 που ζούσαν ακόμη και έτσι έχουμε τα πρόσωπα τους που τα ζωγράφισε ο Βέλγος πρέσβης στην Εθνοσυνέλευση, εκτός από το καταπληκτικό Σύνταγμα του 1844 που έζησε μόλις 20 χρόνια.

3 του Σεπτέμβρη όμως είναι και η αυλαία της μεγάλης Έλλης. Ίσως τη θυμούνται περισσότερο αυτοί που στα παιδικά τους μάτια, η ηθοποιός με την απίστευτη γοητεία και το καταπληκτικό ψεύδισμα, υπήρξε κάτι ασύγκριτο, τεράστιο, κάτι πολύ πιο πέρα από μια πολύ καλή ηθοποιό. Κυρίως την είχαν δει μέσα από τις λίγες ταινίες της.

Ο κόσμος παραληρούσε με τη Βουγιουκλάκη, σεβόταν την αρτιότητα της Καρέζη, ένιωθε όμως πως η Έλλη Λαμπέτη ήταν άλλη κλάση. Διάβασε αργότερα πως η μεγάλη Μαρίκα Κοτοπούλη την είχε βαφτίσει διάδοχο της.

Το ζήτημα πέρα από το θάνατο της μόλις στα 57, ήταν πως δεν πρόλαβε (ή δε βρήκε) τη δική της διάδοχο.

Το πιθανότερο είναι πως δεν υπήρχε, πως δεν υπάρχει ακόμη και τώρα.

Ίσως για αυτό και τα τόσα αφιερώματα, την επέτειο του θανάτου της, το μακρινό 1983, με την πλέρια Δημοκρατία και την απόλυτη βασιλεία του Αντρέα, του πολιτικού που αγαπήθηκε και μισήθηκε παράφορα, όπως συμβαίνει με όλους τους “μεγάλους”, εκτός και κυρίως εντός εισαγωγικών.