“Οι διεθνείς νομικοί και νομολογιακοί κανόνες είναι τυπολατρικά απαραβίαστοι από κάθε κυβέρνηση που θέλει να σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της και οι ίδιοι διεθνείς κανόνες δεν επιδέχονται κοντόφθαλμες, αψυχολόγητες, ευκαιριακές και υποσχετικές πολιτικές»

Μια νέα πρόκληση στα Ίμια στα οποία παραδοσιακά κάθε Ιανουάριο υπάρχουν εντάσεις, μια νέα υπαναχώρηση στη συμφωνία για το πρσφυγικό, αμφισβήτηση των θαλάσσιων οικοπέδων της Κύπρου, ή ένα νέο “μήνυμα” μέσα από την Αγιά Σοφιά;

Το ρεύμα όμως στην πολιτική δεν έχει μία κατεύθυνση. Όταν ο Λαζόπουλος χρειάστηκε να κολυμπήσει κόντρα λιποψύχησε.

Στην ελληνική ιστορία, σε ελάχιστες χρονικές στιγμές, στον ρου του έθνους υπερκεράστηκαν η κομματική ιδιοτέλεια και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις. Όταν αυτό κατέστη εφικτό η χώρα πέτυχε αυτό που φάνταζε απόρθητο, ξεφεύγοντας από το τέλμα και την εθνική της τύφλωση.

Ήταν ένας εμπνευσμένος λόγος. Αν έλειπε η αγιογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο τέλος, ίσως γινόταν και σημείο αναφοράς.

Με εκατομμύρια Κούρδων στην επικράτειά του, θα ήταν ανόητο να θέσει –έστω έμμεσα ή υπαινικτικά- θέμα αλυτρωτισμού ή αυτονόμησης για τους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης.

Kινητοποιούν τους οπαδούς τους με παρόμοιο τρόπο: Ο Τσίπρας χωρίζει τους ανθρώπους σε αυτούς που έχουν και εκείνους που δεν έχουν, ο Ερντογάν σε ευσεβείς σουνίτες και άπιστους

Συνεχίζει πάρα ταύτα – ίσως για αντιπερισπασμό- να αμφισβητεί το περιεχόμενο της Συνθήκης της Λωζάννης και να ζητά επικαιροποίησή της.
Και βέβαια αυτό συμβαίνει καθώς η Τουρκία φρόντισε να «απαλλαγεί» από την ελληνική μειονότητα της Πόλης, ενώ η αντίστοιχη μουσουλμανική στη Δυτική Θράκη υπάρχει και ακμάζει…