μαστούρης ολκής και πρεζάκι θολωμένο από τις ντάγκλες (έπαιρνε χάπια και χασίς και από σιρόπια Ντικοβίξ, όπως έλεγε και το αλήστου μνήμης σύνθημα), περιφέρεται με πρόγραμμα στο καρνάγιο, στους τεκέδες, τα καφενεία και τους δρόμους, παραμιλώντας και παραληρώντας.

Παγκόσμια ημέρα ποίησης και το καλύτερο ποίημα δεν είναι αυτό που νομίζετε

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει

Παλαιό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως στρατιώτης στον Α’ ΠΠ. Το δημοσίευσε σε αυτή τη μορφή το 1928 στη Μυτιλήνη.
Το ξαναδούλεψε και το δημοσίευσε ξανά με τίτλο “Το λουλούδι της φωτιάς” στη συλλογή διηγημάτων “Το Κόκκινο βιβλίο”

Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 παθαίνει καρδιακή ανακοπή ενώ βρισκόταν εις το Τραμ Πατησίων – Ομονοίας πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας. Διαχρονικός και με το μακράν καλύτερο αναγνωστικό των ελληνικών γραμμάτων, “τα ψηλά βουνά”.

«Να μην έχουμε έναν Σεφέρη στο σπίτι!» Ανάμεσα στον Τσελεμεντέ και στα Βίπερ.

“η θεολογία δεν είναι λογοτεχνία” και μοιραία ο Άρειος πήγε κουβά

Ποιος είναι ο έγχρωμος;

Άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.