Διάσημη η αυτοκρατορία των σούπερ μάρκετ, άγνωστος μέχρι το θάνατό του στο ευρύ κοινό, καθώς δεν τον ενδιέφερε η προβολή. Σπάνιες οι συνεντεύξεις, οι δηλώσεις, οι φωτογραφίες σε εκδηλώσεις.

Αυτά είναι για τα ψώνια, για τα νούμερα ή/και για όσους έχουν να ωφεληθούν από την προβολή. Ο Στέλιος Σκλαβενίτης υπήρξε ο ορισμός του σοβαρού επιχειρηματία-και αληθινού πατριώτη, αλλά θα την αποφύγουμε τη λέξη γιατί έχει κονιορτοποιηθεί και δυσφημιστεί όσο λίγες.

Στην πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με το μέσο επιχειρηματία-«λαμόγιο». Ούτε με τους μεγαλοκαρχαρίες. Τα έκανε όλα με τον δικό του τρόπο, με θεμιτές φιλοδοξίες, με στήριξη της ελληνικής οικονομίας και κυρίως της ελληνικής οικογένειας στα δύσκολα και στην πράξη, όχι στα λόγια και στα κανάλια.

Απασχόλησε τη δημοσιότητα (τη στενή των οικονομικών συντακτών) μόνον επιχειρηματικά. Με εξαγορές και με το μεγάλο deal το 2016-2017, το οποίο έσωσε στην κυριολεξία το ελληνικό λιανεμπόριο.

Στάθηκε δίπλα στους εργαζομένους του σε πολύ δύσκολους καιρούς, διατηρώντας τις θέσεις εργασίας τους.

Δεν απέλυσε, ενώ είναι ελάχιστα γνωστό πως αν δεν προσλάμβανε αυτός κάποιους ανθρώπους, κάποιες ειδικές κατηγορίες μάλλον δεν θα έβρισκαν πουθενά δουλειά. Κοινωνική πολιτική από ιδιώτη επιχειρηματία!

Ο όμιλος που διοικούσε ο Στέλιος Σκλαβενίτης και τ’ αδέρφια του συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων εργοδοτών στην ελληνική αγορά, με περίπου 23.000 εργαζομένους.

Σκεφθείτε κάποιον άλλο, από τους προβεβλημένους, στη θέση του. Από τους γνωστούς. Βόλτες με το κότερο, Μύκονο και Σαντορίνη και οι εργαζόμενοι παγωμένοι πιγκουίνοι ή Τούρκοι από τα φέσια του εργοδότη που τους άφηνε γιορτινές μέρες χωρίς μισθό (το δώρο συνήθως δινόταν γιατί αποτελεί ποινικό αδίκημα).

Όχι ο Στέλιος Σκλαβενίτης δεν πήρε μια ομάδα για να «χορέψει το σύστημα».

Δεν αποπειράθηκε να συγχρωτισθεί με τα λαμόγια του κλάδου, του τραπεζικού συστήματος  και του πολιτικού κόσμου.

Πάλεψε στα ίσα τις πολυεθνικές και τις κέρδισε.

Έμεινε πιστός στο αμιγώς ελληνικό πλάνο του και αφήνει παρακαταθήκη μια οικονομική αυτοκρατορία που όμοια της δεν έχει υπάρξει ποτέ στο λιανεμπόριο.

Κυρίως όμως αφήνει πίσω του αρχές και αξίες, τόσο κλασικές, τόσο επίκαιρες.

Στην κρίση επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί. Και το απέδειξε. Ο πρόωρος και άδικος θάνατός του γίνεται πρωτοσέλιδο.

Ίσως γιατί οι αληθινά σπουδαίοι πρέπει να φύγουν πρώτα για να αντιληφθούμε τη σημασία, τη μοναδικότητα της παρουσίας και των ενεργειών τους.

Την επικαιρότητα την τρέφουν οι μαϊντανοί και τα κοράκια που κράζουν. Αυτοί που όταν φύγουν δεν λείπουν σε κανένα, ενώ συχνά οι άσπονδοι φίλοι τους λένε χαμηλόφωνα πως «ξεβρόμισε ο τόπος».

Τα νήματα στο επιχειρείν τα κινούν οι οραματιστές που δεν έχουν καιρό για δημόσιες σχέσεις, χάχανα και ρεβεράντζες.

Μιλούν τα δημιουργήματά τους για αυτούς.

Και αφήνουν πίσω ένα τεράστιο όνομα και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πως μπόρεσαν άνθρωποι να μεγαλουργήσουν έξω από τις ελληνικές λαμογιές.

Διότι υπάρχει και αυτή η επιχειρηματικότητα.

Η χώρα είναι πράγματι φτωχότερη όταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι. Δεν είναι κλισέ. Αυτά είναι τα αληθινά asset.

Οι επιτυχημένοι διπλά και τριπλά. Διότι πέτυχαν μέσα σε ένα περιβάλλον αρνητικό για τον τρόπο τους, τη φιλοσοφία και τη στρατηγική τους.

Μακάρι οι νέοι επιχειρηματίες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.