Τα περιστατικά Παιδοφιλίας πλέον έχουν λάβει ιδιαιτέρως ανησυχητικές διαστάσεις ενώ ανάλογη αύξηση παρατηρείται και στην διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας μέσω του διαδικτύου. Οι καταγγελίες συχνά στρέφονται εναντίον ατόμων του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος, για παράδειγμα η σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα ή τον παππού, ή οι ασέλγειες από εκπαιδευτικούς ή άτομα τα οποία έχουν αναλάβει την φύλαξη ανηλίκων.

Ως Παιδόφιλος,  ορίζεται ως το «άτομο ηλικίας μεγαλύτερης των 16 ετών (ή 5 έτη μεγαλύτερο από το ανήλικο που αποτελεί θύμα εκμετάλλευσης) που βιώνει σεξουαλική διέγερση, φαντασίωση ή παρόρμηση απέναντι σε παιδιά μικρότερα των 13 χρόνων, ο θύτης θα πρέπει να έχει πραγματοποιήσει αυτές τις φαντασιώσεις ή να του προκαλούν σημαντική δυσλειτουργία στις καθημερινές του δραστηριότητες.

Πρόκειται για μία διαταραχή Ψυχοσεξουαλικού – Καταναγκαστικού τύπου, με συμπτώματα που περιλαμβάνουν και πληρούν τα χαρακτηριστικά της Αντικοινωνικής Διαταραχής της Προσωπικότητας.

Όσον αφορά τα θλιβερά ποσοστά της εμφάνισής της, η σεξουαλική κακοποίηση εντοπίζεται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον (γονέας 19%, πατριός 30%, θείος 18%, ή παππούς 5%) ενώ εξίσου πιθανό είναι ο θύτης και το θύμα να μην γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους (δάσκαλοι, προπονητές κ.α.). Η εκδήλωση ποικίλει και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, την επίδειξη των γεννητικών οργάνων, την αυτοϊκανοποίηση παρουσίας του παιδιού, την ηδονική παρατήρηση γυμνών παιδιών, την επαφή και τριβή των γεννητικών οργάνων πάνω σε παιδιά, τις θωπείες σε διάφορα μέρη του σώματος ή τον βιασμό. Κατά κανόνα, δεν χρησιμοποιείται βία αλλά διάφορες μορφές ψυχολογικού χειρισμού εκτός κι αν υπάρξει αντίδραση από το θύμα οπότε προβαίνουν στον εκφοβισμό, τις απειλές ή και την δωροδοκία προκειμένου να αποτρέψουν την αποκάλυψη της συμπεριφοράς τους.

Η Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας ως ψυχιατρικός όρος διαφέρει από την συχνή χρήση στην καθημερινότητα για τον χαρακτηρισμό ενός ατόμου εσωστρεφούς με δυσκολία στην σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων. Οι ψυχικά πάσχοντες δείχνουν αδιαφορία για τους άλλους, δεν αντιλαμβάνονται την άξια της ανθρώπινης ζωής και αδυνατούν να συμμορφωθούν με κοινωνικούς κανόνες.

Η συμπεριφορά προς τους άλλους χαρακτηρίζεται από χειριστικότητα και εκμετάλλευση. Λόγω αυτής της ικανότητας τους, δεν γίνονται εύκολα αντιληπτοί αλλά προδίδονται από το ιστορικό τους καθώς είναι .πιθανόν να έχουν διαπράξει μία ή περισσότερες εγκληματικές πράξεις.

Αυτό που χαρακτηρίζει τα άτομα με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας ή «ψυχασθένεια» αν υπάρχει παράλληλη εγκληματική συμπεριφορά είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στα συναισθήματα των άλλων. Το σύμπτωμα αυτό αλληλεπιδρά με την αδυναμία ελέγχου της παρόρμησης, την αυξημένη επιθετικότητα, τον κυνισμό, την απουσία συναισθημάτων ενοχών ή άγχους και την ανάγκη χειρισμού οδηγώντας σε πράξεις ψυχολογικής, φυσικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Οι παιδεραστές δεν δείχνουν μεταμέλεια και αρνούνται τις κατηγορίες, αποδίδοντας συχνά την ευθύνη είτε στα θύματά τους ή στην «κακιά στιγμή». Αν το άτομο έχει υψηλό δείκτη νοημοσύνης μπορεί να μορφωθεί και να αναρριχηθεί κοινωνικά και επαγγελματικά. Από τις τελευταίες περιπτώσεις που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας πολλοί παιδεραστές είχαν υψηλή ακαδημαϊκή μόρφωση και θέσεις ισχύος. Σε αντίθετη περίπτωση ένας παιδεραστής μπορεί να δυσκολεύεται να ελέγξει τις παρορμήσεις του λόγω έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων, ασταθούς εργασιακού περιβάλλοντος και διαταραγμένων διαπροσωπικών σχέσεων.

Ως παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης αντικοινωνικών χαρακτηριστικών ευθύνονται τα παιδικά βιώματα που σχετίζονται με φυσική, συναισθηματική και σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο και η ύπαρξη γονέα με στοιχεία ανάλογης συμπεριφοράς ή κατάχρησης ουσιών. Επιπρόσθετα αίτια περιλαμβάνουν την ψυχαναγκαστική επιθετικότητα για την ανακούφιση παρορμήσεων. Η σημαντικότερη υπόθεση που διατυπώνεται είναι ο θύτης ως κακοποιημένο παιδί αναζητώντας διέξοδο ταυτίζεται με τον βασανιστή του και γίνεται ο ίδιος βασανιστής.

Τα άτομα αυτά δεν έχουν κίνητρο ή διάθεση αλλαγής κυρίως λόγω της έλλειψης συναίσθησης της προβληματικής συμπεριφοράς τους. Για αυτούς τους λόγους οι παιδεραστές δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ψυχικά πάσχοντες αλλά ως κοινοί ποινικοί εγκληματίες.

Όταν οι πράξεις τους γίνουν αντιληπτές και συλλαμβάνονται ενεργοποιείται η άρνηση ως μηχανισμός άμυνας ισχυριζόμενοι ότι δεν διέπραξαν κάτι κακό. Θα προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν το αξιόποινο της πράξης τους επιμένοντας ότι συνέβη μία μόνο φορά ενώ μέσω της  ηθικοποίησης και εκλογίκευσης έχουν ως στόχο να παραπλανήσουν τις δικαστικούς λειτουργούς. Δεν δείχνουν ποτέ μεταμέλεια για τις πράξεις τους και συχνά θα αμφισβητήσουν το θύμα ή θα αποδώσουν την ευθύνη της πράξη τους στην προκλητική συμπεριφορά του.