(photo credit: EPA/YOAN VALAT)

Η νέα γαλλική επανάσταση είναι υποκίτρινη σαν την κατοστάρα βενζίνη, λαδί και φωσφοριζέ, φοράει γιλέκα, έχει απίστευτα συσσωρευμένη οργή, είναι ετερόκλητη αλλά αρχικά και βασικά των εργαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.

Πολίτες ημεδαποί, πνιγμένοι στα χρέη ή ματαιοπονώντας μέσα στην καθημερινότητα, βλέπουν χρόνο με το χρόνο το επίπεδο της διαβίωσης τους να πέφτει σταθερά, το πραγματικό τους εισόδημα να συρρικνώνεται, την ψαλίδα με τους πλούσιους όλο και να μεγαλώνει.

Είναι μια ακραία αντίδραση στη φτωχοποίηση και άρα στην κοινωνική περιθωριοποίηση.

Παρότι οι Αντουανέτες πήραν πίσω τις αυξήσεις, ήταν πολύ αργά: η αντίδρασή τους είχε ξεπεραστεί από τη δυναμική των κινητοποιήσεων, τα κίτρινα γιλέκα κατάλαβαν τον τρόμο τους και ζητούν κι άλλα, θέτουν νέα ατζέντα νιώθοντας ισχυροί.

Ο Πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ είναι «τελειωμένος» και πιθανότατα μόλις κοπάσουν τα γεγονότα –ίσως και πριν το τέλος του χρόνου- θα αντικατασταθεί.

 

Η πρωτοφανής κρίση έχει πλήξει και τον ίδιο τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είχε σχέδιο για την Ευρώπη, αλλά όχι για την ίδια τη Γαλλία.

Αντιμέτωπος με ένα ετερόκλητο πλήθος που διαρκώς πληθαίνει και επεκτείνεται σε όλη τη χώρα αλλά και σε Βέλγιο και Ολλανδία, μοιάζει ανήμπορος να κατανοήσει τη δυναμική των γεγονότων, τις βαθύτερες αιτίες, αλλά και να αναχαιτίσει το κύμα οργής.

Ένας πολιτικός που διαφημίστηκε ως η ελπίδα της Ευρώπης, εκλέχτηκε λόγω της ασυνήθιστης προσωπικής σχέσης με την πρώην δασκάλα του και διαμόρφωσε μια ετερόκλητη πλειοψηφία μπροστά στο φάσμα της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, μάλλον «κάηκε όμορφα», όπως ίσως καίγονται οι όμορφοι ηγέτες.

Θα λεχθούν πολλά για “ρώσικο δάκτυλο” την εξέγερση, η ουσία είναι όμως πως η οργή δεν είναι τεχνητή, η κρίση δεν είναι κατασκευασμένη, ούτε προϊόν των μίντια και των κοινωνικών δικτύων.

Οι Γάλλοι που ανέτρεψαν πριν 230 χρόνια τον Λουδοβίκο, νιώθουν πως μπορούν να τα καταφέρουν και με τον τιτάνα Μακρόν και καλούν τον κόσμο στην «τελική αναμέτρηση» το ερχόμενο Σάββατο.

Ποτέ άλλοτε στα μεταπολεμικά χρονικά στην Ευρώπη, δεν ήταν τόσο μεγάλη η έλλειψη ηγεσίας.

Στον θρυλικό Μάη του 1968, Πρόεδρος ήταν ο Ντε Γκωλ.

Που ακόμη και οι επικριτές του δεν διανοούνται να τον συγκρίνουν καν με τον Εμανουέλ Μακρόν.