Τελικά μετά το σάλο με τους διορισμούς των διοικητών στα Νοσοκομεία την πλήρωσε ο ογδοντάρης στην Καρδίτσα.

Διότι στην Ελλάδα πρώτα μισούμε τη φτώχεια και μετά το γήρας.

Είναι ο μόνος “μη κατάλληλος”;

Μάθαμε κάτι σχετικά με τα κριτήρια αξιολόγησης;

Τα ογδόντα δεν είναι τα νέα εξήντα;

Τα εξήντα δεν είναι τα νέα σαράντα;

Δεν υπήρξε κάποιος υπεραιωνόβιος να καλύψει με μεγαλύτερη εμπειρία τη θέση;

Η Κυβέρνηση της αριστείας κάπου μπερδεύτηκε με τη φαυλοκρατία, τη ρουσφετολαγνεία, κάτω και το άλλο ψηφίο και μια από τα ίδια.

Διότι λένε και γράφουν οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα πως υπάρχουν πολλά μπουμπούκια, έτοιμα να ανθίσουν στις διοικήσεις των Νοσοκομείων.

Να βγει κάποιος με θάρρος, τόλμη, παρρησία και αποφασιστικότητα και να πει “εγώ θα βάλω διοικητές και σε θέσεις ευθύνης τους κολλητούς, τους κομματικούς, τους κολαούζους, θα κάνω τα μικροπολιτικά μου ρουσφέτια, θα δώσω μια θέση στους μη έχοντες. Γιατί, θα ρωτήσετε. Η απάντηση είναι απλή:

Γιατί μπορώ!

Γιατί μου δίνει το δικαίωμα το θεσμικό πλαίσιο, γιατί δεν θα αλλάξω τα ήθη και τα έθιμα του τόπου”.

Να συνεννοηθούμε κάποια στιγμή σε αυτό το βοσκοτόπι της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Όσοι ύψωσαν προεκλογικά τη σημαία της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας και της αριστείας, ίσως πρέπει να την υποστείλουν σιγά-σιγά.

Ίσως τελικά η πιο σοφή κουβέντα που έχει λεχθεί για τη χώρα είναι η εξής: “αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει”…