Ήταν καθοριστική για τη μοίρα μας η επιλογή να μείνουμε Ευρώπη, μαζί με όλους τους άθεους, τους άπιστους προτεστάντες και τους αμαρτωλούς Καθολικούς.

Και άρα ήταν επόμενο, νομοτελειακό, να έρθει η στιγμή που θα μείνουμε σπίτι.

Είδατε να έχει τέτοια θέματα η υποσαχάρια Αφρική;

Η Κεντρική Αμερική;

Οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες;

Η κοντινή Νέα Ζηλανδία;

Ενώ, αν είχαμε ακολουθήσει τον άλλο δρόμο, τα μέτρα θα ήταν δραστικά από την αρχή: ο ασθενής 0 θα στηνόταν στα τρία μέτρα, το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι.

Το αποτέλεσμα θα ήταν κρούσματα 0, Χ θάνατοι, επιβεβλημένοι για προστασία των υπολοίπων της αγέλης.  Συμβαίνουν κι αυτά.

Όλα θα ήταν αλλιώς. Άτομα με μενταλιτέ Κιμ να ηγηθούν του Έθνους αυτήν την κρίσιμη ώρα, έχουμε άπειρους, σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Κι όμως τους αφήνουμε σπίτι τους.

Θα μας κυνηγούσε το καθεστώς, μιας και θα σκάγαμε από υγεία.

Ο ιός είναι στην κοινότητα σου λέει. Εμείς μένουμε σε Δήμο σου λέει και πάμε παραλία.

Κι ακούμε και τον Μόρφου προσεκτικά στις αναλύσεις του, ο οποίος να το θυμηθείτε θα αναδειχτεί σε κορυφαία μορφή του αντικορωναϊκού κινήματος.

Γλυκό και το χειροκρότημα για τους γιατρούς και νοσηλευτές. Κανένα πριμ θα πάρουν ή θα μείνουν με τη δόξα;

Κατά τα λοιπά, υπάρχει ένας πληθωρισμός μέτρων. Αφού σε μία εβδομάδα και, θα βλέπαμε τα αποτελέσματα των ήδη παρμένων μέτρων, γιατί παίρνουμε κι άλλα;

Τι μας κρύβουν;

Από ένα σημείο και μετά, μήπως τα μέτρα δε δείχνουν αποφασιστικότητα, αλλά φόβο και απόγνωση;

Ελπίζουμε πως όχι.

Μη βγει μόνο ο Πάγκαλος φοβόμαστε και πει “μαζί τον φάγαμε” , χωρίς να διευκρινίσει αν πρόκειται για τον ιό.

(Διαβάστε και το καβάλα παν΄στην εκκλησιά για πληρέστερη ενημέρωση)