Μπαλίτσα από τον άρχοντα, τέλος.

Ό,τι μάθατε, μάθατε, αν και εδώ που τα λέμε οι περισσότεροι ήμασταν ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Ο Νίκος Αλέφαντος, μια εμβληματική μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, της κουλτούρας των αποδυτηρίων και της ιδιαίτερης προσέγγισης των τακτικών πραγμάτων.

Δεν ήταν δε λίγες οι φορές που ο κύριος Νίκος παρενέβαινε με το γνωστό πληθωρικό του στυλ και σε πολιτικά ή κοινωνικά θέματα. Αγαπημένος της TV, στην οποία έγραψε πολλά χιλιόμετρα, κυρίως ως αναλυτής αγώνων.

Προπόνησε τρεις φορές τον Ολυμπιακό (1984, 1994, 2004) την ΑΕΚ και πάνω από μια ντουζίνα άλλες ομάδες, που τον καλούσαν όπως έλεγε, όταν είχαν πρόβλημα, συνήθως όταν έβλεπαν το φάσμα του υποβιβασμού.

Εθεωρείτο για χρόνια ο προπονητής που μπορούσε να αλλάξει πράγματα σε μια ομάδα, να τη βελτιώσει άμεσα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε λίγες προπονήσεις ή εβδομάδες, χωρίς να αλλάξει το ρόστερ. Ο διάδοχός του στον τομέα αυτό υπήρξε αναμφίβολα ο Μπάμπης Τεννές.

«Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι», είχαν τραγουδήσει πριν χρόνια τα παιδιά από την Πάτρα, γεγονός ενδεικτικό της μεγάλης δημοτικότητας του.

Επίσης είναι αλήθεια πως επικοινωνιακά πήγε το αγχώδες και εσωστρεφές (για τους πολλούς) επάγγελμα του προπονητού σε άλλο επίπεδο.

Κόκκινος μέχρι το μεδούλι, τέρμα Ολυμπιακός, πράγμα που δεν έκρυψε ποτέ, ανεξαρτήτως της ομάδας στην οποία εργαζόταν.

Καλό Παράδεισο Νικόλα !